De compras

Noiteboa e nadal transcorreron segundo o previsto, sucedéronse sen pausa gástrica ceas e xantares que gozamos gulosos botando en falta só o aroma e o sabor do tabaco para as sobremesas.
Mañá toca compras onde haberá que decidir se unha se deixa tentar polo atractivo mundo das marcas ou aplica o autogabinete de crise de recorte radical.

44 días de ausencia

Si, 44 días de ausencia, nunca tanto, esta vez foi diferente, non abandonei só a Selva, abandoneinos a todos. Doutras veces aparecía un sentimento de culpabilidade extraño, sentíame responsable de que a Selva gozase de boa saúde, coma quen coida unha planta ou un animal, debe ser que sigo sen estar preparada para coidar de ningún ser vivo. Desta volta foi diferente, nada de culpabilidades nin responsabilidades frustradas, volvín hoxe, o día en que espertei e sentín ganas de teclear de novo aquí.

Vin unhas cantas pelis, con bastante mala puntería na elección:

Atlas de geografía humana (4)

Bajo la piel (8)

Come, reza, ama (4)

El diario de Carlota (4)

La red social (2)

La vida empieza hoy (7)

Las vidas posibles de Mr. Nobody (5)

Lope (6)

Mis tardes con Margueritte (8)

No digas nada (2)

Two lovers (6)

Chegou o inverno, pasei frío por non saber poñer en marcha un supermoderno sistema de calefacción. Anticipeime a el e reencontreime cos amigos e coa familia e despois de moito tempo, estiven a gusto. Si, seino, chego adobiada de Nadal tendendo a merengosa pero non me importa, non estou disposta a que ninguén me amole as festas. Saúdos.

Marcelino Camacho (1918-2010)

Este día de chuvia trae a triste noticia da morte de Marcelino Camacho, home co que non coincidín xeracionamente, foi porén unha figura que sempre me transmitiu boas vibracións.

Na manifestación do 1 de maio de 1979 (aparecen con el na foto, entre outros, Nicolás Redondo, Tierno Galván e Santiago Carrillo).

Homenaje a Marcelino Camacho en 2007

Como do seu labor sindical, xa se ha de falar moito noutros lugares, quero traer á Selva outro perfil del, o debuxado por Josefina Samper, esposa e compañeira de Marcelino Camacho, en 1985, que nun programa de radio falaba del nestes termos (na entrevista tamén o podemos escoitar contando as súas vivencias familiares):

E unha pensa, como muller, e con todo o respecto do mundo, que tamén a esquerda durante longo tempo foi un terrero ermo para mulleres. A moitas delas tocoulles o papel de seren outra caste de viúvas de vivos, xa non as dos emigrados, senón as dos presos, que non detrás, senón, cabo deles, tamén deberían compartir a gloria da memoria histórica.

E como o destino non deixa de ser por veces caprichoso e ata tenro, quixo que a última foto de de Marcelino Camacho en vida fose co seu partenaire na loita sindical española, Nicolás Redondo.

Vaian as miñas palabras na honra deste home, desde o firme convencemento de que sen el, moit@s traballador@s terían tido unha peor existencia.

O meu pésame para a súa xente e para CCOO.

Outono

Gústame o outono, especialmente nas terras interiores, camiño da montaña.

Gústame cando mo traes á casa nun colar de castañas, esparexes o outono pola cama toda e pos en marcha a banda sonora dos nosos corpos sobre as follas secas.

Parabéns para Francisco Castro

O señor Francisco Castro ingresa hoxe no club do número máxico para un home, os 44, desde a Selva todos os parabéns e o desexo de que goce deles plenamente.

Para os demais, unha recomendación, léano, nos seus libros, no seu blog, onde o atopen, léano e tamén gozarán.

A REVISTA RETRANCA "SECUESTRADA" POLA IMPRENTA

Reproduzo a nota de prensa publicada no blog da revista, envíolles a miña solidariedade ante semellante atropelo da liberdade de opinión.

A revista Retranca, especial visita do Papa, secuestrada pola imprenta

O número da revista Retranca que estaba a piques de saír, que tiña como tema central a próxima visita do Papa a Galicia, acaba de ser secuestrado pola imprenta. Os propietarios da empresa Imprenta Jiménez Godoy, radicada en Murcia, néganse a entregar os exemplares da revista para a súa distribución, aducindo o seu desacordo moral co contido da mesma.

Nunha conversa telefónica mantida con Kiko da Silva, director de Retranca, o dono de Imprenta Jiménez Godoy explicou que a revista, aínda que xa estaba impresa e lista para o envío á distribuidora, non se ía entregar porque a empresa que dirixe estaba en total desacordo “co ataque ao Papa e á Igrexa”. É a primeira vez que unha imprenta, cun traballo xa impreso e cun contrato de por medio, decide unilateralmente non entregar a publicación alegando a súa disconformidade cos contidos da mesma. Retranca deixa claro que foi a imprenta a que acudiu á nosa empresa para ofrecerse a imprimir a nosa publicación, sabendo de sobra que se trata dunha revista satírico-política.

Desde Retranca queremos tranquilizar aos nosos lectores anunciando que o número secuestrado estase a imprimir xa noutra imprenta e que chegará aos quioscos en breve.

Tamén queremos facer público que estamos tratando cos nosos avogados para tomar medidas contra os danos e prexuízos causados polo incumprimento de contrato da Imprenta Jiménez Godoy.

Retranca é unha revista galega de humor satírico que leva nos quioscos desde o ano 2007 e que o vindeiro sábado día 30 de outubro celebrará o seu terceiro aniversario cun acto no Café Moderno de Pontevedra ás 20.00 horas. Retranca, a primeira revista galega de humor que consegue sobrevivir sen subvencións, recibiu na súa curta existencia o Premio do Público do Salò do Cómic de Barcelona e acaba de recibir o Premio Ourense á Mellor Iniciativa de Banda Deseñada.

O número era un especial sobre a visita do Papa a Galicia, e conta como autores invitados a colaboradores de la revista EL JUEVES (Jordi March, Guillermo, Manuel Bartual , Fer e Bernardo Vergara) ademais dos colaboradores habituais da revista.

http://www.revistaretranca.com/

Contacto Kiko Da Silva

revista.retranca@gmail.com

David

DAVID (CORTO GAY)

Cargado por dagos21. - Mira más videos de TV y películas.

Campaña de animación á lectura 79

Esta fotografía non a cedeu Mr Tichborne, collinlla eu, pero non me digan que non é apropiadísima.

Folga Xeral

NA SELVA HOXE HAI FOLGA XERAL.

Campaña de animación á lectura 78

Imaxe de Jeannete Woitzik.

Seis anos da morte do nuxu

O 27 de setembro de 2004, hai hoxe seis anos, morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu ou nu shu de forma natural a través das mulleres da súa familia.
Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. Ata tal punto se mantivo o segredo que o nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada, alí podía atopar unhas páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida, ensinanzas básicas nun momento da vida moi duro para elas que tiñan que deixar a súa aldea para comezar unha nova andaina cun home descoñecido ao que nunca viran e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela. 

Conta a lenda que o nuxu foi inventado por unha fermosa concubina que pertenceu a un emperador da dinastía Song (960-1279) e que secuestrada no pazo creou o nuxu para se comunicar secretamente cos seus parentes no exterior, a lingüística fala dunha orixe máis remota e menos romántica.

Un ano máis lembramos na Selva esta data e para iso voulles deixar unha composición de Cartas do terceiro día de Marcos Calveiro, inspirado nesta tradición. Esta obra, que recibiu en 2005 o Premio de Poesía do concello de Carral, contén vinte e nove cartas dirixidas a quen puido ser a derradeira falante deste código feminino.

Miña filla:
Jinzhu
era o alcume de miña avoa,
Xinhuai
era o de miña nai,
elas e as demais labregas
da prefectura de Jiang Yong,
Provincia de Hunam,
que sabían da súa nacencia e serventía,
xamais souberon ler ou escribir en han
nin os seus nomes
nin os de seus fillos
nin os dos paxaros
que brincaban nas leiras,
emporiso ensináronme
na súa secreta linguaxe
o pouco que sabían,
o pouco que eu tamén sei
e que agora quero entregarche
nestas cartas que escribo coas túas irmás
na terceira xornada de convite e rexouba
dende o teu casorio arranxado
polo alcoviteiro da aldea
co teu pai e a familia dese prea
co que ves de casar.

* Curiosidades, buscando o poema descubrín que xa daquela o lía.

Maldita memoria!

Ou máis ben debería dicir, maldita desmemoria!

Cando recibín o premio de Kaplan veume un flash deses, premio, premio, premio, e empecei a pensar que non era o primeiro premio que recibía, pero non se me ocorría nada máis. Despois viñeron outro e outro, e outro, pero non acababa de situar a cousa ata que por fin, e con gran malestar para min, localicei a lagoa mental.

Mil desculpas pola desatención, non estaba no meu ánimo, pero a saber que foi o que pasou. Tento con esta entrada pedir perdón e aproveito para recomendar es Revolta da freixa tan ben feita, especialmente esa serie Noticias de literatura que nos permite estar ao día nas nosas letras.

Premio: Vale a pena ficar de olho nesse blog!

O Sr. Kaplan concedeulle á Selva este premio que creo que se debe máis aos anos de seguimento mútuo que á valía deste blog, o que non lle resta ilusión ningunha ao feito de recibilo.

Procedo agora á miña concesión do premio aos blogs que seguen e onde non incluín ningún que xa o tivese recibido. Coma sempre nestes casos, son todos os que están pero non están todos os que son.

E os galardonados por orde alfabética son:

A canción do náufrago de Francisco Castro polas súas reflexións sobre a escrita.

A conta da Caperucita nunca bate certo de La queue bleue porque me resulta divertida e interesante.

A cova do raposo de Raposo porque ás veces dispara a queimarroupa e acerta.

A tolemia é un sombreiro de Noa porque convida a desvariar.

Alfaias de Calveiro porque cada vez me gustan máis as cousas que di este señor. O seu último post, Insubmisión, non ten desperdicio. 

Días estranhos de Martin Pawley por nos ensinar o outro cine.

Gradicela de Peke polas súas crónicas vitais.

Neobestiario de Fisiólogus porque llo debo antes de que nos abandone definitivamente.

Mi Jardín Prohibido pola estética visual e literaria.

Outras lerias do señor Torreira ao que visito cando a boca me sabe a vodka.

Suponse que cada un dos premiados debería seguir a cadea, déixoo á súa vontade, non o consideren unha obriga.

Campaña de animación á lectura 77

Esta entrega da campaña é por cortesía de Mr Tichborne, recomendo tamén a súa galería de fotos onde poderedes atopar algunhas pequenas xoias en imaxe.

Aproveito para comunicar que esta campaña e o resto do blog están abertos ás contribucións que calquera de vostedes desexen enviar sempre e cando sexan do gusto da propietaria da Selva.

Versátil

K? Ola. Si, son eu. Que que teño entre as pernas? Algo a piques de estalar contigo. Sexa cóncavo ou convexo, ou as dúas cousas, quere foder xa. Versátil. Se non che interesa colgamos e tan amigos. E ti como estás? Hai que ver como sabes. É cuestión de saber darlle á tecla e a algo máis. Que ben vivides os universitarios! Eu teño bastante máis roupa enriba, quen me dera estar coma ti! Aire acondicionado. Si, sempre é a primeira vez. Non é necesario, gústanme as sorpresas. Ás seis e media nos baños do Museo do Mar. Culturetas, pero quente abondo para te cravar contra a porta. Para que aprendas. Non te preocupes, teño experiencia en tapar todo tipo de buratos. Non todo vai ser pasta. Si, bocas tamén. Vas querer ti tapar a miña? En que o notas? Hostia! Cala, cala, que agora non podo. As travesuras déixaas para despois. Non traias un pantalón moi ceñido, non me gusta pelexar co botón e a cremalleira. Con. Agora teño que colgar. Depende de como te portes. Ás seis e media. Xa te atopo eu a ti.

Campaña de animación á lectura 76

Esta entrega da campaña é por cortesía de Mr Tichborne, aproveito para recomendar a súa galería de fotos onde poderedes atopar algunhas pequenas xoias en imaxe.

Daniel Rambaut

Onde se meteu?
35 intervencións entre agosto e decembro de 2008.
En 2005 e 2007 paseouse por Berceuse.
Non sei se será moi lexítimo isto, pero preguntáronme por vostede.

Non podes fotografar o pasado

Rematei de vela, realmente non sei como describila, pero non esquecerei os Fisher.

Creo que os coñezo mellor que a algunha persoa da miña familia, tamén é certo que desde o outro lado da pantalla nos achegamos a eles máis do que eles entre si.

Non tes sensación de estar vendo unha serie, é como un filme que vas ver ao cine e dura horas e horas e horas.

Non sei se é que a serie é moi dura ou se me estarei volvendo eu moi branda.

Ás veces sinto arrepíos de pensar que algunha entrada programada no blog se publica tras a miña morte. 

Resulta ridículo hipotecar o presente no medo a un fugaz instante irremediable que a todos nos ha chegar.

Non sempre está ben o que un desexa, nin vale de nada a lóxica, nin se pode apreixar o tempo.

Non teño ganas de artellar un post coherente, non é un bo momento.

Non podes fotografar o pasado.

Campaña de animación á lectura 75

Fotografía de D. Yee.

Campaña de animación á lectura 74

Fotografía de D. Yee.

Imaxes para inventar historias

Chego a Capítulo 0 e alí atopo The life as cinema, unha serie do fotógrafo neoiorquino D. Yee. Continúo os links e acabo vendo varias series de fotografías de diferentes autores que van na mesma liña, crear fotografías de escenas cinematográficas que nunca existiron. Posúen unha potencia evocadora irresistible, son historias enteiras nunha instantánea, déixolles unha selección das de D. Yee a ver se alguén se anima.

Vía Capítulo 0.

Campaña de animación á lectura 73

André Huguenin-Dumittan: Classical Nude Reading (1945).

Meme dos 1001 posts de Kaplan

Esta será a entrada 858 da Selva de Esmelle, aínda así, dámoslle resposta con valentía ao meme dos 1001 posts de Kaplan.

Canto tempo levas como blogger?
Catro anos e tres meses.

Como te enteiraches da existencia dos blogues?
Creo que pola páxina Blogalego en 2006.

Nomea cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia.

Visito diariamente moitos, de feito, teño que actualizar a listaxe de blogs enlazados porque algúns que están xa non os sigo e sigo outros moitos que non están. Cinco que miro para empezar o día son: Robinson en Ithaca, Cinissimo, Outras lerias, A canción do náufrago, Territorio Vergara...

Es lector anónimo dalgún blogue?
Da inmensa maioría dos que leo.

Algúns autores que che acorden especial simpatía.
Lembro especialmente O pitiño e As túas balas.

Con que cinco bloggers irías de esmorga?

Con ningún.

Con que blogger pasarías unha noite de loucura sexual?

Ummm, esperen que penso.

Namorácheste algunha vez dalgún blogger?

Si.

Estás satisfeito co teu blogue?

Non, gustaríame que fose mellor.

Escolle entre 3 e 5 bloggers para que resposten estas preguntas nos seus blogs.
Non me gustaría citar a ninguén neste meme, que o siga quen queira, iso si, quen o faga que deixe noticia nos comentarios.

Manuel María, xa van aló 6 anos

 

"Malia a miña suficiencia

leo libros e libros que non matan

o desacougo interior que vai en min.

[...]

Non atopo algo de luz

coa que poida alumar a miña tebra.

E ando sempre loitando sen acougo

anque sei que perdín a miña guerra."

Versos de Camiños de luz e sombra (1959) de Manuel María (1929-2004)

1.000 entradas en Ithaca

O blog referencia publicou a súa entrada número 1000, parabéns ao señor Kaplan por seguir aí, resistindo, polas súas palabras e imaxes compartidas, polos seus seguidores cada vez máis numerosos e por esa fermosa entrada de lembranzas cun par de imaxes que me provocan nostalxia.

Campaña de animación á lectura 72

"Écrire n'est pas seulement une activité technique, c'est aussi une pratique corporelle de jouissance".

Roland Barthes

Campaña de animación á lectura 71

Campaña de animación á lectura 70

Jacek Yerka: Bible Dam.

Upon what base?

"[...]

Who laced and filleted the earth so fine
With rivers like green ribbons smaragdine?
Who made the seas its selvage, and its locks
Like a quilt ball within a silver box?

[...]"

Edward Taylor (1645-1729)

Non hai que esperar a ter sede

ANUNCIO NA TELE:
"Non hai que esperar a ter sede,
hai que comezar a beber antes de emprender a viaxe."

Campaña de animación á lectura 69

Atopa máis pracer nas palabras remotas doutrora que nos amantes de torpes aloumiños.

Meme literario

Vía Robinson en Ithaca chegou á Selva un meme literario irresistible que contén preguntas tomadas de libros infantís dos de toda a vida, que, como moitas preguntas infantís aparentemente inocentes, ás veces toca fondo. 

Jacek Yerka: The time breaker.

1. Frank L. Baum: O mago de Oz; o Espantallo a Dorothy: Pódese saber quen es e onde vas?

Son unha blogueira que ten o seu blog en estado de semi abandono e que leva xa bastante tempo que nin o dá posto ao día como é debido nin se atreve a cerralo porque cando vai pola vida exterior de vez en cando atopa cousas que  só pode colocar na Selva.

2. Michael Ende: Momo; Momo aos nenos: E iso é divertido?

Iso pode ser moi divertido.



3. Michael Ende: Momo; home gris a homes grises: Que é unha vida humana?

Algo ínfimo no tempo e no espazo, unha crueldade existencial, e aínda así, como di Kaplan, "Unha oportunidade única que algúns aproveitan e outros non".



4. Robert L. Stevenson: A illa do tesouro; John Silver a Jim: Cres que un morto está morto para sempre, ou cres que pode resucitar?

A razón lévame á finitude pero o meu egocentrismo négase a asumila.




5. Miquel Rayó: O tesouro do Capitán Nemo; Marisa ao protagonista: Que buscas?

Gustarche.




6. Astrid Lindgren: Pipi Calzaslargas; Tommy a Pippi: Que é o que non consentirías?

Que lle fagan dano a quen quero.



7. Lewis Carroll: Alicia no País das Maravillas; o Gato de Chesire a Alicia: Cáeche simpática a Raíña?

Cáenme simpáticas moitas outras raíñas máis importantes.




8.Lewis Carroll: Alicia no País das Maravillas; o rato a Alicia: Gústanche os cans?

Teño con eles unha relación extraña que vai desde a aversión a mesmo chegar a pensar en compartir a vida con un.



9. Daniel Nesquens: 17 contos e dous pingüíns; Marta a papá: Por que o oito vai despois do sete?

Porque o 8 é o mellor número, curvo e enrevesado, infinito, e deixou existir antes ao máxico 7 para aprender dos seus extraños poderes.



10. Roald Dahl: Matilda; Truchbull a Wilfres: Teño 8 cocos, 8 monos e 8 nenos. Cantos imbéciles teño en total?

Non o sei, pero probablemente bastantes, hainos por todas partes.

11. Roald Dahl: As bruxas; Neno á avoa: Atopaches algunha vez unha bruxa?

Si, de cando en vez aparece algunha pero fulmínoa da miña vida cos meus raios matabruxas, mágoa que ás veces non sirvan tamén para desfacer o mal que previamente fixeron.



12. James Barrie: Peter Pan; Peter aos nenos: Credes nas fadas?

Non e arrepíanme as tendas cheas de figuriñas, camisetas e cuncas horribles de fadas e trasnos.

13. James Barrie: Peter Pan; Wendy a Peter: Sabes o que é un bico?

Un bico é algo extraño que pode oscilar entre o maior dos noxos e a eternidade.



14. Michael Ende: Momo; Momo ao mestre Hora: Que é o tempo de verdade?

A nosa traxedia vital ou o que ti e mais eu temos pendente.

15. Henning Mankell: O can que corría cara a unha estrela; Joel a si mesmo: Ser adulto é isto, facer e dicir cousas que non entenden os nenos?

Ser adulto é asumir que  xa non todo é posible.

16. Lewis Carroll: Alicia no país das Marabillas; Alicia a si mesma: De que serve un libro se non trae estampas nin diálogos?

Igual que serve a auga que non bebemos ou o aire que non atrapamos entre os dedos, pódennos dar pracer ao pasar. Un libro sérvelle en primeiro lugar a quen o escribe e logo sérvelle a quen o le aínda que só sexa polo pracer da lectura en si mesma por moito que non traia estampas nin diálogos.

Sereas

Hai pouco estiven visitando un blog cheo de sereas (nereidas), non lembro como cheguei a el e non tiven a precaución de engadilo nos marcadores pero fíxome lembrar que nunca trouxera á Selva o doce canto das fermosas tentacións mariñas.

Edward Burn Jones: As profundidades do mar (1887).

Cáenme ben as sereas, aínda que só sexa porque nacen dunha misoxinia evidente e dóeme ver como se condena a todas elas sen clemencia, como á Maruxaina de San Cibrao. 

Ninguén pode contemplar a posibilidade de que algún mariño morrese feliz no seu sucumbir ao doce canto?

15 días contigo

Esta é Isabel (Isabel Ampudia), ou Isabelita, unha muller sen nada e con ganas de todo.

Ten un amigo, chámase Rufo (Sebastián Haro), ao que é capaz de querer tal como é.

E tamén ten un cubo, a súa ferramenta de traballo para sobrevivir.
Pero o que a fai diferente é que non se rende e non renuncia a saír do mundo dos invisibles nin á felicididade aínda que sexa metida nun cubo camiño do campo.
Este filme fainos remover, é tenro, fermoso e ao mesmo tempo incómodo, desacóuganos, violéntanos oír nas palabras de Isabel todo aquilo que ela envexa e do que nos gozamos sen nos decatar. Fáisenos incómodo sentir que hai moitas "normalidades", sentilo que non sabelo, que saber xa o sabemos, pero dóenos sentir que a súa non pode entrar nun cine se non é de balde mentres nos baixamos no portátil para o disco externo o ripeado que toca.

Para non perderse esta primeira longametraxe de Jesús Ponce. 


15 días contigo (2005)
Clasificación selvática: 8 (Tes que vela)

Campaña de animación á lectura 68

Fotografía de Guy Bourdin.

Atópote na viñeta.
Por fin chega a pista que agardaba despois de dous meses sen saber nada de ti.
E seguimos xogando ás agachadas.

Campaña de animación á lectura 67

Muller espida lendo de Robert Delaunay, 1920.

"A lectura é ás veces unha estrataxema para eludir pensar". Arthur Helps

Adán e Eva

Marc Chagall

Adán e Eva non o tiñan todo, precisaban tamén da fascinación do pecado.

Vía Moralla.

A crise

Ilustración de Adrienne Mesurat.

Perségueme unha crise que non hai fondo mundial que lle dea solución, ao bordo da depreciación monetaria cada vez cotizo máis á baixa e hai tanto tempo que non visito a Selva que me parece doutra muller que xa non son eu.

Fago oposicións a corentona-de-libro e xa esquecín o camiño de volta.

Mentres hai quen volve ao seu paraíso de verán, recupera para si os lugares da nenez, airea a nosa economía, lle quita o corsé ao desexo, se reproduce e saborea solpores de antigos imperios, vaise achegando demasiado lentamente o tempo de cobrar esas vacacións pendentes. É tan incerto todo que a conta atrás asusta.

Día do orgullo LGBT 2010

Fotografía de Björn Söderqvist.

Paseácheste así pola Copenhagen Pride Parade de 2008 e agora pregúntome se seguirás a conservar con orgullo esa perilla que tan ben che queda.
O teu rostro hierático no corpo excéntrico resulta moi atraente e que ben che senta o branco, e hai que ver como e canto o sabes. Pero non importa, gústasme así e éntranlle a unha esas ganas inmensas de pasar a man pola caluga loura e polo que non é caluga tamén. Mágoa dos placeres inalcanzables.

Intimidades alleas

Podo apreciar ese minúsculo aceno da túa boca cando te bica na caluga porque nunca lle dixeches que che estarrece o corpo todo. Vexo cando abres a neveira con bulimia mentres está diante do portátil na sala. Sigo as túas carreiras pola casa para esconder o xoguete, ese que nunca compartes. Sei onde agachas esoutro móbil que só acendes cando tes toda a casa para ti. Comprobo contigo cada noite o seu historial de navegación e contigo, o contido do seu bolso. Divírteme cando recibides a eses amigos vosos que beben tanto, e rin tanto, e se tocan tanto, e se bican tanto, e acabades follando na cociña en canto marchan mentres eles o fan no voso portal. Adiántome ás vosas discusións por como pousades as chaves ao chegar á casa ou por como facedes o café polas mañás. Asexarvos permitíame saber de cada un de vós cousas que o outro ignora ata que esta mañá deixastes un convite para cear na miña caixa de correo.

Saramago 1922-2010

"As tres doenzas do hombre actual son a incomunicación, a revolución tecnolóxica e a súa vida centrada no seu triunfo persoal." 

"Dentro de nós hai algo que non ten nome e iso é o que realmente somos."