Selva de Esmelle: Pintura

2011/10/14

Van Hove

Unha descuberta.

2011/09/10

Virxilio Fernández Cañedo (1925-2011)

Os contemplativos (Virxilio, 1988)

Prematuramente ten que ver a luz un dos sofás da Selva porque 8 de setembro faleceu o autor da fermosa pintura, Virxilio.

Un día soou o timbre, dixeron o seu nome e abriu pensando que se trataría de correo, despois duns minutos de escoitar tombos e voces polas escaleiras tiña na súa porta dous rapaces que lle traían un sofá, ela non mercara ningún sofá pero os datos da entrega eran os seus, o moble viña acompañado dun sobre cunha tarxeta coa mensaxe: ÍSPETE, TÓMBATE E CERRA OS OLLOS. Como non tiña sitio na casa indicoulles que o deixasen no medio e medio da sala, xa logo había pensar que facía con el, agora só podía intentar poñerlle nome ao autor de semellante agasallo.

Pensou que se facía o indicado habería de ter unha visita e espiuse e tombouse e cerrou os ollos e agardou a súa chegada.

O sofá resultaba cómodo malia non ser excesivamente largo senón máis ben un chisco curto para se poder estarricar toda.

Pasaban os minutos e ninguén daba sinais de vida, pensou que quizais non sería unha visita senón unha chamada e procurou ansiosa o móbil no bolso, na cociña, na cama, ata atopalo apagado enriba do moble do baño. Acendeuno coa esperanza de ter algunha chamada perdida pero nada. Pousou o móbil á súa beira no chan e volveu a tombarse no sofá.

Tiña a rixidez xusta, amoldábase ao corpo sen se afundir, era realmente cómodo. Cos ollos cerrados pensou nas fermosas listas anchas en papaia e azul maia separadas polas finiñas douradas da tapicería que acariñaban a pel.

E alí tombada esqueceuse de si mesma e veulle o sono, e soñou mundos de cores imposibles mentres elas e eles entraron con cadansúa tarxeta no peto onde se podía ler: ENTRA, CALA, CONTEMPLA E MARCHA.

2011/08/01

Elena Gago (1940-2011)

Hai un par de días enterraban a Elena Gago no cemiterio coruñés de San Amaro. Vin nos papeis unha fotografía dunha caixa fúnebre seguida de non demasiada xente. Pareceume unha tremenda inxustiza vital, Elena Gago debería ter sido trasladada nun dos fermosos sofás que trazaron os seus pinceis.

Nunca tiven a oportunidade de coñecela persoalmente, nin sequera de vela de lonxe, mais hai bastantes anos que ao ver un dos seus cadros xa quedei atrapada por eses espazos íntimos, harmónicos, sinxelos, suxestivos e asemade tan cheos de ausencias.

Déixolles unhas cantas mostras desta autora procedentes da Colección Caixanova e da Colección de Arte da Fundación María José Jove.