Virxilio Fernández Cañedo (1925-2011)

Os contemplativos (Virxilio, 1988)

Prematuramente ten que ver a luz un dos sofás da Selva porque 8 de setembro faleceu o autor da fermosa pintura, Virxilio.

Un día soou o timbre, dixeron o seu nome e abriu pensando que se trataría de correo, despois duns minutos de escoitar tombos e voces polas escaleiras tiña na súa porta dous rapaces que lle traían un sofá, ela non mercara ningún sofá pero os datos da entrega eran os seus, o moble viña acompañado dun sobre cunha tarxeta coa mensaxe: ÍSPETE, TÓMBATE E CERRA OS OLLOS. Como non tiña sitio na casa indicoulles que o deixasen no medio e medio da sala, xa logo había pensar que facía con el, agora só podía intentar poñerlle nome ao autor de semellante agasallo.

Pensou que se facía o indicado habería de ter unha visita e espiuse e tombouse e cerrou os ollos e agardou a súa chegada.

O sofá resultaba cómodo malia non ser excesivamente largo senón máis ben un chisco curto para se poder estarricar toda. 

Pasaban os minutos e ninguén daba sinais de vida, pensou que quizais non sería unha visita senón unha chamada e procurou ansiosa o móbil no bolso, na cociña, na cama, ata atopalo apagado enriba do moble do baño. Acendeuno coa esperanza de ter algunha chamada perdida pero nada. Pousou o móbil á súa beira no chan e volveu a tombarse no sofá.

Tiña a rixidez xusta, amoldábase ao corpo sen se afundir, era realmente cómodo. Cos ollos cerrados pensou nas fermosas listas anchas en papaia e azul maia separadas polas finiñas douradas da tapicería que acariñaban a pel.

E alí tombada esqueceuse de si mesma e veulle o sono, e soñou mundos de cores imposibles mentres elas e eles entraron con cadansúa tarxeta no peto onde se podía ler: ENTRA, CALA, CONTEMPLA E MARCHA.

Aínda non quero esta semana

Dentro de oito horas xa levarei 6 minutos no traballo tentando non abrir a boca porque estarei morta de soño, e non me apetece, aínda non quero esta semana, por favor, necesito durmirrrrrrrr, e espreguizarme aos poucos, e ronronear nas sabas e volver dumir outro pouquiño ata sentir que xa son persoa para saír á vida. Na tele unha adolescente de 18 anos fala como unha muller de 30 coas tetas novas que lle acaba de mercar súa nai de agasallo de aniversario, e séntese realizada, e gústalle que a miren, e xa é outra... hai que ver o que arreglan algunhas só cuns cantos centímetros máis de tetas, estou por chamar á corporación esa a ver se me dan algo pola cesión ad aeternum dos centímetros que me sobran todo derredor. Que desastre! É tardísimo! Xa dixen que non me apetece a semana que vén? E se chamo e digo que non me atopo ben? Non, iso non é posible, eu non fago esas cousas, ademais seguro que se me había de notar na voz que minto, pero que ganassssssss

Entroido

Isto dos cambios na casa non ten xeito, sábese cando se comeza pero non cando se remata. Mentres arrastro caixas, reciclo papeis e vidros e me desfago de formas diversas daquilo que xa non necesito, chegou o entroido.
A cada pouco sento no novo sofá e comprázome na visión da realidade circundante e sobre todo no espellismo do futuro con todo ordenado e limpo.
Pola rúa nenos horteras corren coas súas nais a festas de disfraces horteras, adolescentes precoces apañan catarreiras de carapuchiñas medio espidas e os de sempre, en traxe de domingo, quéixanse do pouco ambiente de entroido que hai este ano e de como engordan con tanta laconada, e orellas, e filloas, e chupitos, e cafés, e tómalle outra que de perdidos ao río.