Confésoo, hoxe, por primeira vez, mentín explicitamente sobre a existencia deste blog, con naturalidade, sen necesidade de pensalo, coma se nunca tivese existido.
Kaplan, negareino tres veces e supoño que moitas máis. Moucho branco, piadosa, piadosa, non foi, mais ben diría eu de autodefensa. Depósito, non vexo ningún motivo para perder o anonimato e si varios para non facelo. A Randeeira, o que non entendo é a sensación de culpabilidade. R.R. o mesmo facía eu ata onte, cambiaba de tema ou calaba, pero neste caso a pregunta xa foi directa e non houbo máis remedio. Un saúdo a tod@s.
A min, polo meu egocentrismo manifestado nun cento de fotos miñas, éme imposible mentir. O seguinte paso (no meu caso) é a autocensura. Aproveita o anonimato!
Esa negación es una clara autodefensa,porque darte a conocer es exponerse a que te critiquen abiertamente. La sensación de culpabilidad, porque niegas algo tuyo, algo de lo que te sientes orgullosa. Yo siempre seguiré negando todo lo que he escrito...
Non creo que necesite darme a coñecer para que a crítica aberta sexa posible, calquera pode entrar no blog e deixar a súa crítica sen que sexa preciso que saiba máis que a súa autora asina como X.
12 comentários:
pero foi unha mentira piadosa?... ;)
Pois hai que ir saíndo do armario... Eu xa o fixen hai tempo.
Eu confeso tamén que fixen o mesmo en varias ocasións.
¿Como era que dicían os curas? Ai si, "eu minto por omisión". Limítome a non comentar a ninguén que o meu blog existe.
Xa podía ir dando detalles, que todos temos un puntiño salsa rosa, non crea...
Kaplan, negareino tres veces e supoño que moitas máis.
Moucho branco, piadosa, piadosa, non foi, mais ben diría eu de autodefensa.
Depósito, non vexo ningún motivo para perder o anonimato e si varios para non facelo.
A Randeeira, o que non entendo é a sensación de culpabilidade.
R.R. o mesmo facía eu ata onte, cambiaba de tema ou calaba, pero neste caso a pregunta xa foi directa e non houbo máis remedio.
Un saúdo a tod@s.
A Randeeira, doulle a benvida ao blog.
ui!ui!ui!! seica anda a crecerche o nari! bela mentirosa....
pero hai mentiras que dan máis pracer que a dozura do chocolate!
Bico pinochito de Yoli :-)
Non se preocupe... Moitos de nós usamos as bitácoras como alter egos... é normal.
A min, polo meu egocentrismo manifestado nun cento de fotos miñas, éme imposible mentir. O seguinte paso (no meu caso) é a autocensura. Aproveita o anonimato!
no meu caso hai tres persoas que recoñécenme, todo un mundo
Esa negación es una clara autodefensa,porque darte a conocer es exponerse a que te critiquen abiertamente.
La sensación de culpabilidad, porque niegas algo tuyo, algo de lo que te sientes orgullosa.
Yo siempre seguiré negando todo lo que he escrito...
Non creo que necesite darme a coñecer para que a crítica aberta sexa posible, calquera pode entrar no blog e deixar a súa crítica sen que sexa preciso que saiba máis que a súa autora asina como X.
Postar um comentário