O afastamento produce unha das sensacións máis amargas que se poden sentir... especialmente se alguén se afasta de nós... Non debería aparecer nunca...
a min gústanme as despedidas. os recordos desas apertas que parecen non rematar nunca. que dás con toda a túa forza dicindo: eu non quero. pero non me queda outra.
Eu odio as despedidas e confeso que debería xa estar curada dada a miña situación "nómada". Ainda que sempre procuro non despedirme ou de facelo á francesa, non podo evitar ese sentimento tan amargo no meu interior...
Aultre Narai, coñeces a Lu? É amiga miña dende que eramos cativas. O blogomillo éche un pañuelo... Por certo, X, non te preocupes, que é unha mosa estupenda, bo link.
25 comentários:
non me digas que coñeces a Lu!! xDD
Dos compañeiros de viaxe un nunca se separa. Vexa senón a sorpresa que lle teño nun lateral da miña bitácora.
Aultre Narai, Lu?
????????????
Grazas Vixía, si que foi sorpresa :)
O afastamento produce unha das sensacións máis amargas que se poden sentir... especialmente se alguén se afasta de nós...
Non debería aparecer nunca...
sip, o blog da moza que colgaches no link, chámaser Lucía
Ah, non, non a coñezo.
Non Mrs. Doyle, non debería aparecer nunca se non é desexado.
Por iso o mellor é non despedirse.
Si, é o mellor, mais non sempre é posible :(
ahhhhhh, vale! sorry pola confusión. por certo, a onde marchas?
Concordo totalmente, Flaubert dicía que hai un momento antes da despedida na que a persoa amada xa non está connosco...
Aultre Narati, dixen que marchase?
:)
Naufragha, non sabía iso de Flaubert, pero desde logo tiña moita razón.
a min gústanme as despedidas. os recordos desas apertas que parecen non rematar nunca. que dás con toda a túa forza dicindo: eu non quero. pero non me queda outra.
Eu odio as despedidas e confeso que debería xa estar curada dada a miña situación "nómada".
Ainda que sempre procuro non despedirme ou de facelo á francesa, non podo evitar ese sentimento tan amargo no meu interior...
pero aparece antes do afastamento para que teñamos eses segundos de reflexión: "Queremos realmente ficar lonxe?".
Grazas ás tres polas súas reflexións.
eses momentos son os piores, porque non disfrutas realmente do pouco que queda, horribles!!!!bikos
ai, jasúuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu
como estou hoxe!!
non me entero de ná!!! xDD
ai, jasúuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu
como estou hoxe!!
non me entero de ná!!! xDD
é como todo, que depende de que te despidas... anque por algún momento ás despedidas do que non nos gusta non lle chamamos despedidas...
saúdos.
nunca digo adeus, senón deicalogo
un saúdo
Aultre Narai, coñeces a Lu? É amiga miña dende que eramos cativas. O blogomillo éche un pañuelo... Por certo, X, non te preocupes, que é unha mosa estupenda, bo link.
pois si, estuda comigo!!! vive cunha amiga miña, Anita, tamén de Compostela jeje é un ceíño!!
Postar um comentário