O sabor do teatro.
Noviembre de Achero Mañas (2003)
2006/09/30
Baixando
Alguén segue a andar polo mal camiño, a alguén vólvenlle os medos, alguén ten pesadelos, alguén inventa mentiras para non preocuparte, alguén non se coida, alguén non reacciona.[Fotografía de Federico Barbagallo: Bajando]
2006/09/29
2006/09/28
Leo
Faime feliz publicar a foto do primeiro blogueiro intrauterino acabadiño de chegar a este noso mundo co seu fachendoso paideleo.
Parabéns para toda a súa familia.
Vidas contadas
"A vida só ten sentido cando ollas cara atrás, é unha mágoa ter que vivila cara adiante."
Vidas contadas de Jill Sprecher (2001)
2006/09/27
Perda de orixinalidade
2006/09/26
Fai dous anos
A miña axenda avísame de que xa van alá dous anos.
O 27 de setembro de 2004 morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu de forma natural a través das mulleres da súa familia.
Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. Ata tal punto se mantivo o segredo que o nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada, alí podía atopar unhas páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.
Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. Ata tal punto se mantivo o segredo que o nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada, alí podía atopar unhas páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.
Por que o apuntei? Se cadra sabía que no futuro o había de precisar, e agora, dous anos despois, sinto que necesitaría unha linguaxe secreta na que poder contarche, un código que só entendesemos ti e mais eu, que asemade esa fose a única forma de contacto entre nós os dous, e que as nosas palabras fosen soterradas comigo.
[Ilustración: Pano con escritura nuxu.]
Relacionado con todo isto sorpréndeme Folerpa.
2006/09/24
Perdón
Ás veces un equivócase, entra onde cría estar convidado e confúndese de sala de estar, e de sofá, e de interlocutor.
Perdón.
Perdón.
2006/09/23
Érase que se era
Despois da estrada con chuvia, apareces no relanzo, debaixo do brazo tráesme a Silvio, téntame fotografar os restos, nosas prendas espalladas polo corredor. 2006/09/22
2006/09/21
2006/09/18
Mañá
“Mañá, pasado ou anos máis tarde hanse de escribir / os versos vigorosos que aquí tiveron comezo.”
Kavafis
2006/09/17
Inminencia
A inminencia do afastamento produce un sabor amargo que non debería aparecer ata despois da despedida.
Coidado!
Alguén non está durmindo ben, alguén non leva unha vida ordenada, alguén non mira por si, alguén sabe onde está o camiño da saúde, alguén non pode demorarse máis.
2006/09/16
Fíos invisibles
Unha das cousas máis pracenteiras de ter un blog é poder dar conta nel de cousas boas que vai un atopando. O post titúlase Terrorismo e está en Fíos invisibles.
2006/09/15
Xeografía Galega XI: A Terra Chá
Colgo o undécimo capítulo da serie documental que ofrece de balde a canle de televisión do portal Cultura Galega.
Asubiando
Fai dous días descubrín aos Peter, Bjorn & John en Desorde, non fixen caso da advertencia e aínda sigo asubiando.
[Música Peter, Bjorn & John: Young Folks]
[Música Peter, Bjorn & John: Young Folks]
2006/09/13
2006/09/12
Xeografía Galega X: Rías Baixas (2ª Parte)
Colgo o décimo capítulo da serie documental que ofrece de balde a canle de televisión do portal Cultura Galega.
Vandalismo
Así quedou a cadeira que forma parte do grupo escultórico realizado por José Antonio Ferrer en homenaxe a Manuel María en Monforte. Xa vin a noticia en máis lugares do blogomillo pero creo que a denuncia do vandalismo nunca é algo redundante.
Díxome alguén que a rabia se deposita na vesícula se non se lle dá unha saída emocional satisfactoria e remata producindo diversas doenzas. Noto como a miña vesícula empeza a protestar.
2006/09/11
Curiosidades
Sempre os post saíron neste blog por propia iniciativa e agora, en dous días, xa van dous por encarga, neste caso trátase da curiosidade do señor Fisiólogus.
Ruínas
As ruínas foron singulares, a primeira especialmente, que o meu link aparecese nun blog supostamente abandonado xusto un ano antes de se crear Selva de Esmelle resultábame dun azar marabillosamente cinematográfico. A segunda e terceira ruína déronme a impresión de que toda a rede morrera esa tarde, foi un alivio cando dei cun blog en activo.
O paseo polas ruínas fíxome pensar que os blogs como obras nosas teñen principio e han de ter fin e reparei en que aínda non se me dera nunca por pensar na fin do meu blog.
Vieiros
Dei de completa casualidade co link de Vieiros ao este blog, non vou mentir e dicir que me deixou indiferente, diso nada, gustoume, aparecer nunha páxina que levas moito tempo usando e respectando alimentou o meu ego, que xa que está aí tamén lle haberá que dar de vez en cando de comer. A verdade é que sentín unha curiosidade tremenda por saber quen o tería posto alí e por que.
Logo seguín navegando polas páxinas do buscador de Vieiros e descubrín que describía unha páxina como blog dunha “muller” galega e fíxome moita graza pensar en por que a ela a considerarían muller e a min “rapaza”.
Iso é todo, espero que a súa curiosidade tamén se vise alimentada, estimado amigo de K.
Ruínas
As ruínas foron singulares, a primeira especialmente, que o meu link aparecese nun blog supostamente abandonado xusto un ano antes de se crear Selva de Esmelle resultábame dun azar marabillosamente cinematográfico. A segunda e terceira ruína déronme a impresión de que toda a rede morrera esa tarde, foi un alivio cando dei cun blog en activo.
O paseo polas ruínas fíxome pensar que os blogs como obras nosas teñen principio e han de ter fin e reparei en que aínda non se me dera nunca por pensar na fin do meu blog.
Vieiros
Dei de completa casualidade co link de Vieiros ao este blog, non vou mentir e dicir que me deixou indiferente, diso nada, gustoume, aparecer nunha páxina que levas moito tempo usando e respectando alimentou o meu ego, que xa que está aí tamén lle haberá que dar de vez en cando de comer. A verdade é que sentín unha curiosidade tremenda por saber quen o tería posto alí e por que.
Logo seguín navegando polas páxinas do buscador de Vieiros e descubrín que describía unha páxina como blog dunha “muller” galega e fíxome moita graza pensar en por que a ela a considerarían muller e a min “rapaza”.
Iso é todo, espero que a súa curiosidade tamén se vise alimentada, estimado amigo de K.
[Pintura Gustav Klimt: As tres idades da muller, 1905]
2006/09/10
Vieiros
A Selva de Esmelle chegou a Vieiros.
Selva de EsmelleBlog no que unha rapaza narra as súas experiencias cotiás.
(Despois disto, e definitivamente, adoro Vieiros)
Selva de EsmelleBlog no que unha rapaza narra as súas experiencias cotiás.
(Despois disto, e definitivamente, adoro Vieiros)
Ruínas
Hoxe fun dar a un blog no que hai un enlace ao meu blog, pero o curioso é que o último post é de xuño de 2005, un ano antes de nacer Selva de Esmelle, nese último post anúnciase a mudanza a un novo blog, mais alí non hai nada. De alí vou dar a outro blog escrito entre xuño e decembro de 2004. Tamén aterrei noutro cun post de febreiro de 2005 que se mudaba para unha nova páxina na que en xuño de 2006 se despedía por un tempo porque tiña algo así como milleiros de comentarios.
Vou farta de camiñar entre ruínas.
2006/09/09
2006/09/08
Manuel María. Poeta Nacional
No segundo cabodano da morte de Manuel María gustaríame lembralo cun dos seus últimos poemas no que se dirixe a Saleta Goi, quen máis sente a súa morte hoxe e todos os días, a muller que lle tendeu a man ata o final.
____
Ti, amada, ollas como vou morrendo
en anacos pequenos cada día
e nada podes facer para reterme
á beira túa feliz e confiado.
O teu amor, amiga, vai enchendo
o oco escuro da miña soedade.
Tamén ti
vas morrendo un anaco cada día,
sentindo
ese tempo fatal que leva á morte.
¡Nada podes facer por min
nin eu por ti!
¡Dáme a túa mao doce e sinxela!
¡Dáme sempre a túa mao, amiga miña!
(Manuel María: Camiños de luz e sombra. 2000)
Cazadores
Grazas a Pés de naufragha hoxe descubrín un novo tipo de cazadores, Os cazadores de bolboretas, atoparédelos na casa dunha modistiña habelenciosa que enfía e enfía sen parar.
[Fotografía de X]
[Fotografía de X]
2006/09/07
O poder da palabra
No ano 1898 este home escribiu A guerra dos mundos.
O 30 de outubro de 1938, véspera de Halloween, estoutro home adaptou a obra e dramatizouna nun programa radiofónico.
Ao día seguinte os xornais publicaban isto.
Aínda que tamén existe a teoría da conspiración segundo a cal a emisión do programa sería unha forma de probar os efectos da guerra psicolóxica sobre a poboación norteamericana, a min gústame pensar nese episodio como nun magnífico exemplo do poder da literatura, en definitiva, do poder da palabra.
*Post orixinado despois de ler Cando a literatura era poderosa de Francisco Castro en A canción do náufrago.
[Jeff wayne: The war of the worlds – 01 – The ever of the war]
powered by ODEO
2006/09/06
Río Umia
[Fotografía de Martina Miser en La Voz de Galicia]
[Amaral: En el río do disco Pájaros en la cabeza, 2005]
powered by ODEO
2006/09/05
Subscribirse a:
Comentarios (Atom)