Ás veces non nos atopamos, estamos aí, atentos, pendentes, pero perdémonos un do outro no labirinto. Perdes o novelo de fío, e calas. O silencio ergue novas paredes que multiplican o labirinto. E logo calo eu, temendo que prefiras renderte. Aínda así, escoitamos ecoar os nosos pasos, e as pisadas oriéntannos, avanzamos, cústanos, pero ao final, sempre pode a vontade de nos atopar e chega o encontro.
Nenhum comentário:
Postar um comentário