Virxilio Fernández Cañedo (1925-2011)

Os contemplativos (Virxilio, 1988)

Prematuramente ten que ver a luz un dos sofás da Selva porque 8 de setembro faleceu o autor da fermosa pintura, Virxilio.

Un día soou o timbre, dixeron o seu nome e abriu pensando que se trataría de correo, despois duns minutos de escoitar tombos e voces polas escaleiras tiña na súa porta dous rapaces que lle traían un sofá, ela non mercara ningún sofá pero os datos da entrega eran os seus, o moble viña acompañado dun sobre cunha tarxeta coa mensaxe: ÍSPETE, TÓMBATE E CERRA OS OLLOS. Como non tiña sitio na casa indicoulles que o deixasen no medio e medio da sala, xa logo había pensar que facía con el, agora só podía intentar poñerlle nome ao autor de semellante agasallo.

Pensou que se facía o indicado habería de ter unha visita e espiuse e tombouse e cerrou os ollos e agardou a súa chegada.

O sofá resultaba cómodo malia non ser excesivamente largo senón máis ben un chisco curto para se poder estarricar toda. 

Pasaban os minutos e ninguén daba sinais de vida, pensou que quizais non sería unha visita senón unha chamada e procurou ansiosa o móbil no bolso, na cociña, na cama, ata atopalo apagado enriba do moble do baño. Acendeuno coa esperanza de ter algunha chamada perdida pero nada. Pousou o móbil á súa beira no chan e volveu a tombarse no sofá.

Tiña a rixidez xusta, amoldábase ao corpo sen se afundir, era realmente cómodo. Cos ollos cerrados pensou nas fermosas listas anchas en papaia e azul maia separadas polas finiñas douradas da tapicería que acariñaban a pel.

E alí tombada esqueceuse de si mesma e veulle o sono, e soñou mundos de cores imposibles mentres elas e eles entraron con cadansúa tarxeta no peto onde se podía ler: ENTRA, CALA, CONTEMPLA E MARCHA.