Que sorte ten Manuel (Manolo sería demasiado familiar e a confianza neste caso non che é tanta) que lle saen amigos Anonymous cunha facilidade incrible. Iso si os amigos de Manuel sonche xente moi ocupada (quixencho dicir alí) e importante (non estiven pero puiden estar) pero sobre todo, o mellor dos amigos de Manuel é que están por riba do ben e do mal (pensa algo na literatura / hai que apostar pola calidade / perde Xerais, pero perdemos todos: os lectores e o país tamén). Realmente os amigos de Manuel seguen a lle dar voltas aos vellos temas, os de sempre, que se a calidade, que se a funcionalidade dos premios, que se o papel do editor, que se os xurados, que se os libros tamén son produtos que cómpre vender, bla bla bla... Todas estas son cuestións moi importantes e interesantes, e de seguro hai moitos mellores momentos para falar delas ao longo do ano.
Se fose Ameixeiras estaría bastante cabreada co tema porque o Xerais con todo o que significa é igual de válido para todos os seus gañadores e gañadoras. Deixemos que Diego Ameixeiras goce do seu premio lexitimamente conseguido. Eu prometo ler Tres segundos de memoria e logo volvemos falar que o falar non ten cancela.
Nenhum comentário:
Postar um comentário