Porteiros

Cáeme ben este tipo

aínda que o que a min me gustaba de verdade era estoutro:

que por certo, hai que ver o que cambiou, en fin, e eu tamén.
Non, non me gusta o fútbol, gústanme algúns porteiros :D
E tamén me gusta ver partidos nos que se xoga algo máis que uns puntos de liga, xa se sabe, finais de liga, finais de mundiais, finais de copa de Europa e esas cousas.
Gústoume ver a final, paseino ben e quería que ganase España!
Non, a miña pureza de sangue non é inmaculada.
Amoloume moito todo o que se montou nesta febre/histeria colectiva co do sentimento nacionalpatrioticoespañolistaexclusivista, e amoloume outro tanto a reacción oxaláperdanquesonoinimigoabater ao mellor non ten tantos pés o gato e somos nós os nosos propios inimigos.
Asumo que me unen moitas cousas máis a España que un DNI, un IPC e un ministerio de facenda pero iso xa é outra historia.
Haberá que ir pensando en mañá e na nova semana que está por diante, mentres fóra xa van desaparecendo as euforias da vitoria europea.
Veña, piedade, que só foi un partidiño, que non merezo pasar a estar na listaxe negra :(

Éche o que hai

Día do Orgullo LGBT

Abandono

Un, dous, tres, catro, cinco, seis, sete, oito... erros.

Un, dous, tres... días

Unha, dúas... semanas

Ata cando este abandono?

Ser consciente é o peor de facer as cousas mal.

Fai tres anos

Para comenzar imponse dar unha volta pola festa entre a xente, os tiros, os vendedores ambulantes, as tómbolas...

Otro boleto con suerte,
otro boleto premiado,
mire lo que le ha salido,
mire lo que le ha tocadooooo
le ha salidooooooooooooo
le ha tocadoooooooooooooo
le ha salidooooooooooooo
le ha tocadoooooooooooooo
un robot de cocina de última generación
pero qué suerte ha tenido
que buen regalo le ha tocado
jueguen señores
jueguen

Nada de ir cear a un restaurante, hoxe o menú manda tomar cucurucho de patacas fritas acabadiñas de facer.
Xente, xente... máis xente, milleiros de adolescentes insultántemente novos amosándolle as súas peles douradas e tersas ao verán.
Logo o ritmo, é o momento do concerto, aí está, magnífica, marabillosa, fascinante e incrible... Dulce Pontes. Como dun corpo tan fráxil poden saír sons tan poderosos? Os primeiros temas ela e o piano, ás veces un contrabaixo, non fai falta máis... jo, por que a vida non me deu unhas mans así, parece que só estivesen feitas para tocar cousas belas. Logo a voz vai adquirindo textura, imos a polos grandes temas onde non queda outra opción que unha admiración embelesada. Con ela catro músicos de negro rigoroso. Máis tarde innovadores momentos no seu repertorio, palabras inintelixibles nunha lingua descoñecida, sons guturais mesturados con danzas sinxelas mais subyugantes que nos trasladan a afastadas culturas mentres con brazaletes de axóuxeres nos nocellos marca ritmos que, por momentos, e sen saber por que me lembran escenas de cortexo e apareamento. E para rematar, como non, "Lela", a capela, ela e nós e claro, a bágoa, inevitable, emocionada.

Non me deixes
e ten compasión de min,
sen ti non podo,
sen ti non podo vivir.
Para rematar a noite, o segundo pase dunha das mellores orquestras de Galicia, el, da terra, ela, importada dos EEUU pero con media vida aquí e cunha vozzzzzzzzzz, e cun tipoooooooo e cun baileeeeeeeeee e cunha marchaaaaaaaaaaaa
Ohhhhhhhh, la la lala, Ohhhhhhhhh lalalaaaaaaalalalaaa... grande Status Quo
e toquei guitarras eléctricas no aire dunha noite de verán na que aínda ulía á madeira queimada do San Xoán do día anterior.
If you want my body and you think i'm sexy
come on sugar let me know
if you really need me just reach out and touch me
come on honey tall me so
tell me so, baby.
Lega, legali zación la la la lalalá...
Salta, salta conmigo, digo saltaaaaaaa, salta conmigo lalalalalalalalalalalaaaa
Uúuuuuuu Uúuuuuuuuuuu nena, voy a ser una rock and rock star...
E amencemos nunha autovía.

Ler devia ser proibido

Vía Hora de Ler.

Servando Barreiro

Hoxe recoméndolles unha entrevista de Magago a Servando Barreiro, un rapaz espelido que se dedica a inventar uns aparellos nos que mestura luz e son de formas novidosas. É un visual jockey, non, eu tampouco sabía o que era iso, vén sendo unha versión evolucionada dos pinchadiscos, agora pinchan vídeos combinando imaxes e son con parámetros diferentes aos habituais e fala de ondas de son, de ondas cerebrais, etc. O Ser, como se chama no Fotolog, agora anda por Berlín porque isto xa lle quedou pequeno hai uns anos, pero é mellor que o escoiten nas súas palabras.

Máis auga

A auga tamén pode unirnos doutras maneiras. Velaquí teñen uns rusos de 1900 nos baños, pregúntome se ligarán ou non, aínda que nisto dos baños públicos disque hai moita lenda urbana. Sen ir máis lonxe, estoume acordando dunhas amigas que viron no fogar do líquido elemento unha oportunidade excepcional para animar a súa vida social. Semanas despois seguían con maniotas, mágoa que non fosen polo tipo de exercicio que gustarían de practicar.
Fotografía vía Bajo el Signo de Libra.

Fisiólogus

Fisiólogus chegou por recomendación, sempre me intrigou como sería a conversa, pero así foi. E pasou con el como con esas persoas que un día alguén che presenta e apuntas na axenda "o amigo de..." para saber de quen se trata, logo xa lles coñeces o nome e ao final acaban tendo un oco propio.
Sempre críptico, afaste ao seu estilo coidado. Magnífico retratista, podemos atopar no seu Neobestiario algunhas perlas textuais dignas de ser copiadas e gardadas porque son certeiras como a frecha do arqueiro concienzudamente adestrado. Xa hai un tempo decidiu que precisaba outro espazo virtual e chegou a Neocrónica, esta irmá pequena é unha especie de escolla de pequenos fotogramas vitais.
A súa estética austera carece por completo dos elementos típicos que podemos atopar noutros blogs (anuncios, calendarios, contadores, músicas, etc.), nin sequera enlace ningún a outras bitácoras ou páxinas web fóra das súas. Esa simplicidade visual dálle tamén un ton íntimo ao que axuda a presenza duns cantos lectores/comentaristas e nada máis. Os outros, os que están e len e non comentan, non contan. Ao final resulta como unha superficie puída que acariñas cos dedos.
Gústalle dosificarse, quizais demasiado, pero aínda así sempre paga a pena a espera. É como un perfume do que cada certo tempo pousan na cara interior do teu pulso unha pulverización mínima. Permanece e gustas de recuperalo gozosamente achegando o pulso ao nariz durante as horas en que se vai esvaendo na mestura coa túa pel. De ser un dos meus perfumes Fisiólogus sería Blu de Bulgari, presente de cando en vez, intenso como unha cita breve desexada durante tempo, cun toque das miñas queridas acacias e azul como o Neobestiario.
Un pracer Sr. Fisiólogus.

34’15’’-35’06’’

El cal fera salvaxe atácaa a ela. Vírase brusco, empúrraa contra a parede, as súas mans sostendo as dela no alto, as caras a milímetros, a man dereita baixa percorrendo o corpo ata chegar á coxa, empúrraa cara arriba ata subir a perna por riba da súa cintura, bicos apaixonados. El de camisa e gravata, segue perfectamente vestido. De súpeto para, silencio, míranse, el apártase uns centímetros, respira forte, silencio.

Rómpelle a blusa, sobe o suxeitador, rómpeo, aperta eses peitos mentres a bica. Víraa mentres os arrastra aos dous á outra parede, agora el contra a parede, ela de costas contra el. Xira con brusquidade a cabeza dela procurando a súa boca, a man del explora o ventre dela, a man dela sobre a del explorando o seu propio corpo. Os brazos dela soben, os del rodéana e as súas mans estendidas baixan cara ao pube dela.
Sobe a saia e van aparecendo a braguiña negra dela e as blondas das medias tamén negras. Cun brazo cruzando o peito dela e unha man na súa nádega dereita lévaa ata a butaca.Alí dóbraa, arríncalle o tanga, ela revólvese, tena inmobilizada, cunha man baixa bruscamente o seu pantalón e o seu calzón, e crávase en só dous golpes ata o fondo. E crávase, e crávase, e crávase e morde as costas dela. Come o pescozo, a orella, mentres os dedos tapan a boca dela.
Tombados nun sofá de lado, ela diante, el detrás cunha man sobre o van dela.
E todo en 51 segundos.

[Fotogramas de Instinto Básico]

Campaña de animación á lectura 55

Vía Cabo do Mundo.

Así estou eu...

Suicida como a barca que abandona o peirao e penetra na brétema da ría consciente de que non ha volver tragada polo océano.

Xélida como a meixela inerte do avó dentro do cadaleito no salón da casa.
Perdida como un arao dos cons terra dentro sabedor de que nunca vai atopar outro da súa especie.
Rabiosa como unha guerrilleira que perde o compañeiro na loita.
Desolada como Karen Blixen no outeiro agardando polo cadaleito de Denys Finch.
Seca como a flor gardada dentro dun libro para lembrar o que un día existiu.
Triste como o fado desgarrado que me deixaches no peito.
Así estou eu, así estou eu, sen ti.
________
Por culpa de Torreira, así estou eu, con Sabina na memoria, con Mariza nos oídos e ti no corazón.

Vía Outras lerias.

Por debajo del agua

[Fotografía de Anzilov]

Por debajo del agua

Por debajo del agua
te busco el pelo,
por debajo del agua,
pero no llego.

Por debajo del agua
de tu cintura:
tú me llamas arriba
para que suba.

Para que suba al aire
de tu mirada;
mi corazón me enciende,
luego se apaga.

Te busco el pelo
por debajo del agua,
pero no llego.

[José Ángel Valente]

Hidroterapia

E xa que vai de augas, unha recomendación para hoxe, non se perdan a fresca e suxestiva Hidroterapia de VaKaSToLaS, todo unha demostración de poder.

Auga

[Fotografía by Anzilov]

Vaiamos á auga.

Ummm

Xogo

E acabei perdéndoo todo.

Las chicas de la lencería

A cousa prometía, entre o tráiler e os premios Las chicas de la lencería parecía unha boa opción e case que ías a tiro fixo. Aldea suíza montañosa, micromundo, vella viúva con depresión pola morte do home decide seguir os consellos dos que a rodean e reaccionar, para iso recupera un soño de mocidade, montar unha tenda de lencería. A partir de aí as reaccións dos diferentes axentes sociais que estruturan o mundo do cosmos-aldea e xa temos a historia montada. Podería ter sido un moi bo filme, o tema permitíao, pero claro, xa se sabe, para unha dirección talentosa calquera tema é bo. E todo iría ben se a protagonista e as súas amigas non derivasen nun grupiño de mulleres tipo xatevinmilveces e todo fose rosarosarosa no peor sentido da palabra. O que vai ocorrer é tan evidente que, se marchas cara ao final, es capaz de contarlle a outro como remata cun centoporcento de acerto. Filme politicamente correctísimo onde os haxa o que xa é incrible é que algúns sectores pretendan vendelo como un produto superfeministaquerachascoapana que anima as mulleres a buscar o seu propio camiño, bla, bla, bla... En fin, unha queda coa rabia de non ter visto esoutro filme que podería ter sido.

Clasificación selvática: 4 (Como aburrirse diante dunha pantalla)

Cine e lectura 03: Juno

Fotogramas do filme Juno, que tamén pasou pola Selva.