As supermatres

As supermatres son eses seres privilexiados aos que algunha divindade con día parvo concedeu a graza de ter descendencia para desgraza da propia prole, da parella e por extensión da sociedade en xeral.
Estas mulleres despois de longas xornadas de revistas, páxinas web e sesións de grupo especializadas no tema, posúen a exclusividade de saber mellor ca ninguén como ha de estar a papa, como facer que deixen de chorar, como bañalos e como durmilos, o seu colo é o único que calma e dá a calor precisa e só elas poden contar cientificamente as pingas de antitérmico sen risco de confusión.
Son esas que impiden que ata o pai toque os nenos, e, el, as máis das veces (a curto prazo resignado, a medio prazo agradecido, a longo prazo arrepentido), quítase do medio dese coro grego formado polas súas mulleres (parella, nai, sogra, cuñadas, curmás, amigas...) asumindo un papel que lle resulta familiar por xa visto e vivido nos seus homes (pai, sogro, cuñados, curmáns, amigos...). E xa para sempre o que tiña de ser o pai, acaba por se converter nun cómodo apéndice do que botar man cando elas non poden ou non están porque, a fin de contas, tamén é cousa deles. E isto lévanos á desgrazada situación de mártires das supermatres, sempre queixosas da súa condición de loitadoras vitais sobre as que recaen todas as obrigas e dependencias físicas e psicolóxicas dun novo ser que nós sabemos condenado xa por sempre a unha superprotección que non lle ha de traer poucos problemas.
Pero a experiencia aconséllanos ser cautos e absternos de calquera comentario ou consello disidente porque elas, como outrora lles pasara a santos loitadores, cren cegamente na lexitimidade da súa misión e arrincarán as cabezas de calquera deus, heroe ou humano que ouse interpoñerse no seu camiño.