Folga Xeral

NA SELVA HOXE HAI FOLGA XERAL.

Campaña de animación á lectura 78

Imaxe de Jeannete Woitzik.

Seis anos da morte do nuxu

O 27 de setembro de 2004, hai hoxe seis anos, morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu ou nu shu de forma natural a través das mulleres da súa familia.
Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. Ata tal punto se mantivo o segredo que o nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada, alí podía atopar unhas páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida, ensinanzas básicas nun momento da vida moi duro para elas que tiñan que deixar a súa aldea para comezar unha nova andaina cun home descoñecido ao que nunca viran e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela. 

Conta a lenda que o nuxu foi inventado por unha fermosa concubina que pertenceu a un emperador da dinastía Song (960-1279) e que secuestrada no pazo creou o nuxu para se comunicar secretamente cos seus parentes no exterior, a lingüística fala dunha orixe máis remota e menos romántica.

Un ano máis lembramos na Selva esta data e para iso voulles deixar unha composición de Cartas do terceiro día de Marcos Calveiro, inspirado nesta tradición. Esta obra, que recibiu en 2005 o Premio de Poesía do concello de Carral, contén vinte e nove cartas dirixidas a quen puido ser a derradeira falante deste código feminino.

Miña filla:
Jinzhu
era o alcume de miña avoa,
Xinhuai
era o de miña nai,
elas e as demais labregas
da prefectura de Jiang Yong,
Provincia de Hunam,
que sabían da súa nacencia e serventía,
xamais souberon ler ou escribir en han
nin os seus nomes
nin os de seus fillos
nin os dos paxaros
que brincaban nas leiras,
emporiso ensináronme
na súa secreta linguaxe
o pouco que sabían,
o pouco que eu tamén sei
e que agora quero entregarche
nestas cartas que escribo coas túas irmás
na terceira xornada de convite e rexouba
dende o teu casorio arranxado
polo alcoviteiro da aldea
co teu pai e a familia dese prea
co que ves de casar.

* Curiosidades, buscando o poema descubrín que xa daquela o lía.

Maldita memoria!

Ou máis ben debería dicir, maldita desmemoria!

Cando recibín o premio de Kaplan veume un flash deses, premio, premio, premio, e empecei a pensar que non era o primeiro premio que recibía, pero non se me ocorría nada máis. Despois viñeron outro e outro, e outro, pero non acababa de situar a cousa ata que por fin, e con gran malestar para min, localicei a lagoa mental.

Mil desculpas pola desatención, non estaba no meu ánimo, pero a saber que foi o que pasou. Tento con esta entrada pedir perdón e aproveito para recomendar es Revolta da freixa tan ben feita, especialmente esa serie Noticias de literatura que nos permite estar ao día nas nosas letras.

Premio: Vale a pena ficar de olho nesse blog!

O Sr. Kaplan concedeulle á Selva este premio que creo que se debe máis aos anos de seguimento mútuo que á valía deste blog, o que non lle resta ilusión ningunha ao feito de recibilo.

Procedo agora á miña concesión do premio aos blogs que seguen e onde non incluín ningún que xa o tivese recibido. Coma sempre nestes casos, son todos os que están pero non están todos os que son.

E os galardonados por orde alfabética son:

A canción do náufrago de Francisco Castro polas súas reflexións sobre a escrita.

A conta da Caperucita nunca bate certo de La queue bleue porque me resulta divertida e interesante.

A cova do raposo de Raposo porque ás veces dispara a queimarroupa e acerta.

A tolemia é un sombreiro de Noa porque convida a desvariar.

Alfaias de Calveiro porque cada vez me gustan máis as cousas que di este señor. O seu último post, Insubmisión, non ten desperdicio. 

Días estranhos de Martin Pawley por nos ensinar o outro cine.

Gradicela de Peke polas súas crónicas vitais.

Neobestiario de Fisiólogus porque llo debo antes de que nos abandone definitivamente.

Mi Jardín Prohibido pola estética visual e literaria.

Outras lerias do señor Torreira ao que visito cando a boca me sabe a vodka.

Suponse que cada un dos premiados debería seguir a cadea, déixoo á súa vontade, non o consideren unha obriga.

Campaña de animación á lectura 77

Esta entrega da campaña é por cortesía de Mr Tichborne, recomendo tamén a súa galería de fotos onde poderedes atopar algunhas pequenas xoias en imaxe.

Aproveito para comunicar que esta campaña e o resto do blog están abertos ás contribucións que calquera de vostedes desexen enviar sempre e cando sexan do gusto da propietaria da Selva.

Versátil

K? Ola. Si, son eu. Que que teño entre as pernas? Algo a piques de estalar contigo. Sexa cóncavo ou convexo, ou as dúas cousas, quere foder xa. Versátil. Se non che interesa colgamos e tan amigos. E ti como estás? Hai que ver como sabes. É cuestión de saber darlle á tecla e a algo máis. Que ben vivides os universitarios! Eu teño bastante máis roupa enriba, quen me dera estar coma ti! Aire acondicionado. Si, sempre é a primeira vez. Non é necesario, gústanme as sorpresas. Ás seis e media nos baños do Museo do Mar. Culturetas, pero quente abondo para te cravar contra a porta. Para que aprendas. Non te preocupes, teño experiencia en tapar todo tipo de buratos. Non todo vai ser pasta. Si, bocas tamén. Vas querer ti tapar a miña? En que o notas? Hostia! Cala, cala, que agora non podo. As travesuras déixaas para despois. Non traias un pantalón moi ceñido, non me gusta pelexar co botón e a cremalleira. Con. Agora teño que colgar. Depende de como te portes. Ás seis e media. Xa te atopo eu a ti.

Campaña de animación á lectura 76

Esta entrega da campaña é por cortesía de Mr Tichborne, aproveito para recomendar a súa galería de fotos onde poderedes atopar algunhas pequenas xoias en imaxe.