Music to your lips

Hoxe tiven un pesadelo

Hoxe tiven un pesadelo e por causa miña morrías. Unha broma en cuestións de segundos tranformábase en traxedia. Espertei berrando, berrei aínda xa esperta. Ti seguías a durmir coma un anxiño. Deiche bicos. Despois espertaches, chorei e riches.
Dúas horas, blogomillo e un nesquik quente con mini cruasáns despois, aínda non se me pasa.

Viaxes

[Fotografía de Anton Postnikov]

Metera toda a roupa ben arrombada na maleta e comezara a vestirme. Aínda quedaba media hora para marchar, pero o caer da saia polas pernas abaixo fixo que comezase a viaxe pola miña conta. Sen te agardar.
Agárdame ti cando tarde demasiado en baixar no ascensor.

25 de novembro maldito

Un tango

Segunda década do século XX. Valentino e Nijinsky bailan un tango sós nun salón etiqueteiro de Nova York.

Valentino [Ven ao meu terreo. Has ver o que é o tango.]
Nijinsky [Vexamos a arte do teu tango desclasado.]
Valentino [Así, segue os meus pasos lixeiro.]
Nijinsky [Ata vai resultar divertido.]
Valentino [Así, acariña o piso canda min e recúa.]
Nijinsky [Balanceémonos como a agulla do metrónomo.]
Valentino [Permanece quedo aí, marcando o paso, sen présa.]
Nijinsky [Sígote como a túa sombra.]
Valentino [E agora déixate caer livián.]
Nijinsky [Xiremos, xiremos, xiremos...]
Valentino [Voa, voa...]

Aparecen as súas donas e o baile remata sen teren pronunciado unha palabra. Non se han volver a ver nunca.

A gata sobre o tellado de cinc

No soto, rodeados de cousas mercadas nunha viaxe a Europa.

- Por que deixaches que mamá mercase todas estas cousas?

- O animal humano é unha besta que algún día ten que morrer e se ten cartos todo se lle volve mercar, mercar e mercar. A razón de que compre todo o que poida só obedece á absurda esperanza de que algo do que compra ha de durar eternamente, e iso é imposible.

(Por máis que se queira non se pode forzar o que un non sente.)

Clasificación selvática: 9 (Para lembrar, para volver a ver, para gozar diante da pantalla)

Actualización 9.11

No último mes e medio o abandono da Selva é evidente, e a cousa xa viña de antes. Neste período só dúas entradas feitas truncadas por Blogger no momento da súa publicación que me fixeron renegar de todo. Si, xa sei, son das que aínda non aprenderon que as entradas primeiro se fan no ordenador e logo se soben, que se lle vai facer!
A vida fóra da Selva corre vertixinosa e novos proxectos, quizais máis dos que poida asumir, fagocitan todas as miñas forzas pero é que me encantan e non sei dicir que non. Necesitaría unha temporada de repouso e Selva retirada do mundanal ruído e da superabsorvente Rede, quizais despois do Nadal.
É como se de súpeto estes corenta, ah claro, que aínda non o dixen, desde hai uns meses abandonei definitivamente a miña condición de chica de trinta e tantos e pasei á de muller corentona. Ao que ía, é como se de súpeto estes corenta me fixesen ver que hai moitísimo por facer e pouco tempo. Si, é unha mala aposta, pero aínda que teña unha mala man neste momento non podo parar a partida.

Vou ver se aínda conseguise durmir un chisco máis.

A mazá