[Fotografía de X]Hoxe voulles falar dunha feliz coincidencia. Tal día coma hoxe de fai exactamente dous anos dei na rede co tobo do señor Kaplan de casualidade, o lugar común foi Ithaca, eu buscaba outra e fun dar á súa. Daquela só sabía que había algo chamado blog que comezaba a ter algunha xente desa que aparece nos papeis, e por suposto ignoraba por completo que existise algo chamado blogomillo.
O caso é que podo dicir que ese afortunado feito cambiou a miña vida, ou cando menos os hábitos e a forma de rexistrar os meus propios tempos vitais. A súa páxina converteuse nunha ponte perfecta para dar con moitas outras que se habían facer lugares de visita cotiá. Descubrín novas formas de información, en moitas ocasións o acceso directo ás fontes, tamén un xeito diferente de achegarme á vida cultural galega deste un punto de vista máis amplo.
Pero ademais de todo isto dei con moitas visións persoais de como a vida se nos pasa, que ao final, son as que con máis forza me reteñen neste medio porque me asombran e iso me fai pensar, e logo aprendo, e ese proceso de aprendizaxe é realmente cativador.
Como acontece nas relacións sentimentais longas, ás veces boto de menos a emoción daqueles tres primeiros días en que todo era novo, pero aquí sigo, e con poucas ganas de marchar.
O que desde logo eu non podía imaxinar daquela é que o autor da web que acababa de descubrir dous anos despois me concedese un premio, pero iso é xa outra historia.O caso é que podo dicir que ese afortunado feito cambiou a miña vida, ou cando menos os hábitos e a forma de rexistrar os meus propios tempos vitais. A súa páxina converteuse nunha ponte perfecta para dar con moitas outras que se habían facer lugares de visita cotiá. Descubrín novas formas de información, en moitas ocasións o acceso directo ás fontes, tamén un xeito diferente de achegarme á vida cultural galega deste un punto de vista máis amplo.
Pero ademais de todo isto dei con moitas visións persoais de como a vida se nos pasa, que ao final, son as que con máis forza me reteñen neste medio porque me asombran e iso me fai pensar, e logo aprendo, e ese proceso de aprendizaxe é realmente cativador.
Como acontece nas relacións sentimentais longas, ás veces boto de menos a emoción daqueles tres primeiros días en que todo era novo, pero aquí sigo, e con poucas ganas de marchar.
