"Hai unha máxima ven coñecida que di: “nunca regreses a onde fuches feliz”.
[...]
A negación do regreso a onde algunha vez fomos felices leva aparellada a prevención da desilusión que a idealización dun lugar suscita, como tamén o suscita a idealización dunha persoa, dun obxecto, dunha idea e mesmo dun libro.
[...]
Mais o retorno, a onde fomos felices ou non, ten tamén o seu aquel de experimentación cos propios sentimentos, a sempre arriscada aventura da rememoración, a dúbida de se o que lembramos é unha imaxe deformada (anamorfose) do que aconteceu na realidade ou do que sentimos, a deconstrución dun mito, ou a recreación dunha auto mitoloxía necesaria.
Cando relemos un libro que nos gustou e nos gusta aínda, que tiñamos subliñado e que fai agromar un sorriso, que tiñamos anotado na marxe e que fai revivir o interese, daquela imos construíndo, de vagar mais sen pausa, o noso canón literario particular."
(Vía Xabier Queipo, Ensaio sobre a relectura)
[...]
A negación do regreso a onde algunha vez fomos felices leva aparellada a prevención da desilusión que a idealización dun lugar suscita, como tamén o suscita a idealización dunha persoa, dun obxecto, dunha idea e mesmo dun libro.
[...]
Mais o retorno, a onde fomos felices ou non, ten tamén o seu aquel de experimentación cos propios sentimentos, a sempre arriscada aventura da rememoración, a dúbida de se o que lembramos é unha imaxe deformada (anamorfose) do que aconteceu na realidade ou do que sentimos, a deconstrución dun mito, ou a recreación dunha auto mitoloxía necesaria.
Cando relemos un libro que nos gustou e nos gusta aínda, que tiñamos subliñado e que fai agromar un sorriso, que tiñamos anotado na marxe e que fai revivir o interese, daquela imos construíndo, de vagar mais sen pausa, o noso canón literario particular."
(Vía Xabier Queipo, Ensaio sobre a relectura)
Um comentário:
...dicía Daniel Pennac en "Como unha novela", que o cuarto dereito do lector era o dereito a Reler...
Postar um comentário