"A cidade ha de ir en ti sempre. […] A vida que aquí perdiches destruíchela en toda a terra." K. Kavafis
2016/11/18
Sensitivo goce
X
XXIV
"podo coñecer fácil a perfección da escrita,
a exactitude no uso das palabras gastadas
pola literatura de centos de escritores
que xa cantaron versos de amor e desamor
pero nada no mundo retrata nos meus ollos
o sensitivo goce da harmonía dos breves
momentos onde tremo coa túa inmensidade."
(fragmento)
Miro Villar: Abecedario da desolación, 1997.
2016/11/17
Mañá continuaremos a partida
I’m your man
If you want a lover
I’ll do anything you ask me to
And if you want another kind of love
I’ll wear a mask for you
Oh Leonard, fuches todos os amantes nun único amante, décheslle novas dimensións ao noso xogo favorito e fixéchesme crer que me escribías só a min. Noutrora, cando fai dez anos criamos que paseabas por esta selva, a túa voz serviu para iluminares a aqueles que duraron moito menos ca ti, ignorantes uns, torpes outros, noite tras noite deixaban que foses ti o que ficaba na cama borboriñando na miña orella ata a madrugada. Agarda por min, mañá continuaremos a partida.
If you want a lover
I’ll do anything you ask me to
And if you want another kind of love
I’ll wear a mask for you
Oh Leonard, fuches todos os amantes nun único amante, décheslle novas dimensións ao noso xogo favorito e fixéchesme crer que me escribías só a min. Noutrora, cando fai dez anos criamos que paseabas por esta selva, a túa voz serviu para iluminares a aqueles que duraron moito menos ca ti, ignorantes uns, torpes outros, noite tras noite deixaban que foses ti o que ficaba na cama borboriñando na miña orella ata a madrugada. Agarda por min, mañá continuaremos a partida.
2016/11/04
2016/09/27
Linguaxes secretas
Fai doce anos, o 27 de setembro
de 2004 morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu de
forma natural a través das mulleres da súa familia.
Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan
desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas,
e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. O nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada onde podía atopar páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada onde podía atopar páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.
Sigo a precisar esa linguaxe
secreta que se destrúa canda nós na que poder contarche todo o que levo
gardado para ti.
_______________
Déixolles aos pertinaces lectores que aínda
pasean esta selva o marco das Cartas
do terceiro día de Marcos Calveiro, cliquen aquí
se ademais desexan ver en vídeo un fragmento da mesma obra recitado polo autor.
Miña filla:
Yang
era o alcume da miña avoa,
Huanyi
era o de miña nai,
elas e as demais labregas
da prefectura de Jiang Yong,
Provincia de Hunam,
que sabían da súa nacencia e serventía,
xamais souberon ler ou escribir en han
nin os seus nomes
nin os de seus fillos
nin os dos paxaros
que brincaban nas leiras,
emporiso ensináronme
na súa secreta linguaxe
o pouco que sabían,
o pouco que eu tamén sei
e que agora che quero entregar
nestas cartas que escribo coas túas irmás
na terceira xornada de convite e rexouba
dende o teu casorio arranxado
polo alcoviteiro da aldea
co teu pai e a familia dese prea
co que ves de casar.
Miña filla,
nosa benquerida irmá:
Eiquí rematan
este feixe de cartas
feitas coa estima das que te estrañan,
verbas de alivio e conforto
das túas amigas,
ensinanzas, desculpas e avíos
da túa naiciña.
Non as esquezas
e tenas presentes
polo teu ben e o teu descanso,
adeus para sempre
filla e compañeira.
As follas en branco
que agora seguen
éncheas co amor e o cariño
que nos che profesamos
e cando te sintas pexada
arreda o fastío e a repugnancia
escribindo nelas coitas e alegrías,
herdanza que deixarás
a túa meniña
o día aínda lonxano
da súa partida.
2016/08/28
2016/08/26
O cliente
Kajol, nin sequera sabe a súa idade, talvez 17 porque cre que tiña 8 anos cando a casaron. Ese home que a rodea cos brazos non é o seu avó, nin o seu pai, nin sequera o seu marido, podería selo pero non o é, el é o cliente do prostíbulo de Bangladesh onde "sobrevive".
O cliente ten moitas caras, olores e tactos pero sempre é quen paga, non a ela, pero paga. O diñeiro dálle dereito a ser compracido debidamente porque el sempre ten a razón, sen el non hai negocio, si, el é o culpable, o cliente.
Vía Sandra Hoyn..
2016/08/16
Coincidencias
A mesma funcionaria que grampou a túa foto e mais a miña no libro de familia, hoxe retratou a túa violencia no meu corpo para a foto da denuncia.
2016/08/13
Corpos en tempos de guerra
Nos tempos de guerra creábanse mundos masculinos paralelos a toda traxedia.
2016/08/12
Conta6 - 1
Grazas ao paideleo descubro a actividade Conta6 que inciou a Churrusqueira de Zarampagalegando e que consiste en contar unha historia en 6 palabras. Como na Selva sempre tiveron moi boa acollida os memes, participarei neste tamén.
Convido a participar a quen por aquí pasee se aínda o fai alguén.
2016/08/11
Novo cenáculo
- Vaia calor vai hoxe!
- Cala, cala, só a vós se vos ocorre quedar hoxe para ir cazar pokémons, se o chego a saber marcho para O Carballiño.
- Daquela haberá que pensar en algo ao que poidamos xogar á sombra.
2016/08/04
Emigrante retornada
Publicación de Velis Nolis. |
Como unha emigrante retornada
despois de tempo fóra volvo aos lugares comúns por ver canto eles cambiaron mais
tamén, no fondo, para comprobar que o que admirei, segue aí, agardando por min
para me devolver á paixón do pasado.
O emigrante leva canda si un reloxo interior en forma de saudade
sempre parado no minuto en que os seus ollos abandonaron a casa e permanece aí,
no corazón, todo o tempo que sexa necesario para volver a funcionar no intre en
que volve, e nesa ollada a nova realidade superponse á da lembranza e sabe agre
o tempo perdido.
Peto:
sería egoísta agardar que os
demais non tivesen marchado, non si?
2016/08/03
Assinar:
Postagens (Atom)