Linguaxes secretas

Fai doce anos, o 27 de setembro de 2004 morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu de forma natural a través das mulleres da súa familia.

Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. O nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada onde podía atopar páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.

Sigo a precisar esa linguaxe secreta que se destrúa canda nós na que poder contarche todo o que levo gardado para ti.

_______________

Déixolles aos pertinaces lectores que aínda pasean esta selva o marco das Cartas do terceiro día de Marcos Calveiro, cliquen aquí se ademais desexan ver en vídeo un fragmento da mesma obra recitado polo autor.

Miña filla:

Yang

era o alcume da miña avoa,

Huanyi

era o de miña nai,

elas e as demais labregas

da prefectura de Jiang Yong,

Provincia de Hunam,

que sabían da súa nacencia e serventía,

xamais souberon ler ou escribir en han

nin os seus nomes

nin os de seus fillos

nin os dos paxaros

que brincaban nas leiras,

emporiso ensináronme

na súa secreta linguaxe

o pouco que sabían,

o pouco que eu tamén sei

e que agora che quero entregar

nestas cartas que escribo coas túas irmás

na terceira xornada de convite e rexouba

dende o teu casorio arranxado

polo alcoviteiro da aldea

co teu pai e a familia dese prea

co que ves de casar.

Miña filla,
nosa benquerida irmá:
Eiquí rematan
este feixe de cartas
feitas coa estima das que te estrañan,
verbas de alivio e conforto
das túas amigas,
ensinanzas, desculpas e avíos
da túa naiciña.
Non as esquezas
e tenas presentes
polo teu ben e o teu descanso,
adeus para sempre
filla e compañeira.
As follas en branco
que agora seguen
éncheas co amor e o cariño
que nos che profesamos
e cando te sintas pexada
arreda o fastío e a repugnancia

escribindo nelas coitas e alegrías,
herdanza que deixarás
a túa meniña
o día aínda lonxano
da súa partida.