Hoxe miña sobriña cumpriu seis anos.
A fortuna non foi benévola con ela.
Dous nenos nun baño. Un berro estarrecedor, un pai correndo, un Meu Deus! e un silencio eterno. Unha nai tentando marcar un número telefónico, a nena berrando, avós histéricos e en cuestións de segundos unha conversa relaxada derivara nunha manada de adultos entolecidos. Un accidente doméstico, un maldito despiste entre nenos, rematou con ela nun quirófano onde un cirurxián plástico tentaba salvar unha falanxe dun dos seus dediños miúdos.
Parabéns no teu aniversario querida H., ata hoxe non me dera conta de canto te quero.
A fortuna non foi benévola con ela.
Dous nenos nun baño. Un berro estarrecedor, un pai correndo, un Meu Deus! e un silencio eterno. Unha nai tentando marcar un número telefónico, a nena berrando, avós histéricos e en cuestións de segundos unha conversa relaxada derivara nunha manada de adultos entolecidos. Un accidente doméstico, un maldito despiste entre nenos, rematou con ela nun quirófano onde un cirurxián plástico tentaba salvar unha falanxe dun dos seus dediños miúdos.
Parabéns no teu aniversario querida H., ata hoxe non me dera conta de canto te quero.
18 comentários:
Ogallá que todo quede en nada.
Vaia, moita sorte.
ao final non foi nada, e todo isto acabará sendo un recordo que vdes lle repetirán cada aniversario. parabéns.
Menudo susto tivéchedes que levar...por certo collo prestada a foto de non ás 65 horas.
si sólo fue un susto, felicidades para H.
Agardo que a cativa xa estea ben. Que todo quedara niso, en susto.
Que medo da ler esta historia.
Un bico para a cativa :*
A verdade é que aínda hai que agardar un par de días para ver como responde. Grazas a tod@s pola súa presenza aí. Saúdos.
Que vaia todo ben (que seguro que si). Un biquiño.
Boa sorte para a picariña.
Chego ata aqui e leo as malas novas... síntoo moito. Que non sexa nada.
Saúde
mellor así, que quedase en (case) nada. Bicos para a cativa :)
Agora temos que agardar un mes para ver a evolución, eu teño esperanzas, creo que ao final todo vai saír ben. Supoño que estes sustos os levamos peor os que non temos fillos e non estamos afeitos aos perigos da infancia. Moitas grazas a tod@s.
Os nenos som filhos do vento, recuperam de todo.
Os meus pais lembram o susto que lhes dim de pequeno, rompim a cabeça e passei duas semanas em coma... e mira, nom passou nada :D
ciruxán plástico? demasiadas series de médicos.
traumatólogo/a.
Ay! pobrecina. Espero que todo haya salido bien.
Un beso para la peque y otro para ti.
Ao final conserva o dedo e o demais xa irá tomando forma co tempo. Moitas grazas a tod@s.
Fer, doulle a benvida á Selva.
:)
Postar um comentário