O comezo 16 anos despois

Este ano a Selva remata a ESO. 

Apeteceme que volvamos ao primeiro post, sempre me pareceu marabilloso o poder dos sons e dos olores de nos transportar, aínda que non o queiramos, a momentos moi afastados dos que nin sequera nos queremos lembrar. O seu poder evocador, moi por riba da vista, a gran venerada! 

Pero que vai facer a vista que só nos ensina o que pasaba diante dos nosos ollos fronte ao oído, ou o tacto, ou o sabor?

Que poder ía ter a vista se mirarte, mirarte, tan só foi o comezo.

Cumprindo 13

Disque a comparativa entre a idade dun can e a dunha persoa é de 7 a 1. Cal ha de ser a relación da idade dun blog?
A Selva cumpre 13 anos porque si, porque me peta e porque non me dá a gana de pechala aínda que nos últimos anos sexa unha doente en estado crítico que se nega a morrer polas boas.
E hoxe para celebralo voute levar de novo á mesma ventá do mesmo cuarto do mesmo hotel para poder ver o solpor dende a cama mentres te cravas en min e logo brindar porque a adicción permaneza.

Linguaxes secretas

Fai doce anos, o 27 de setembro de 2004 morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu de forma natural a través das mulleres da súa familia.

Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. O nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada onde podía atopar páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.

Sigo a precisar esa linguaxe secreta que se destrúa canda nós na que poder contarche todo o que levo gardado para ti.

_______________

Déixolles aos pertinaces lectores que aínda pasean esta selva o marco das Cartas do terceiro día de Marcos Calveiro, cliquen aquí se ademais desexan ver en vídeo un fragmento da mesma obra recitado polo autor.

Miña filla:

Yang

era o alcume da miña avoa,

Huanyi

era o de miña nai,

elas e as demais labregas

da prefectura de Jiang Yong,

Provincia de Hunam,

que sabían da súa nacencia e serventía,

xamais souberon ler ou escribir en han

nin os seus nomes

nin os de seus fillos

nin os dos paxaros

que brincaban nas leiras,

emporiso ensináronme

na súa secreta linguaxe

o pouco que sabían,

o pouco que eu tamén sei

e que agora che quero entregar

nestas cartas que escribo coas túas irmás

na terceira xornada de convite e rexouba

dende o teu casorio arranxado

polo alcoviteiro da aldea

co teu pai e a familia dese prea

co que ves de casar.

Miña filla,
nosa benquerida irmá:
Eiquí rematan
este feixe de cartas
feitas coa estima das que te estrañan,
verbas de alivio e conforto
das túas amigas,
ensinanzas, desculpas e avíos
da túa naiciña.
Non as esquezas
e tenas presentes
polo teu ben e o teu descanso,
adeus para sempre
filla e compañeira.
As follas en branco
que agora seguen
éncheas co amor e o cariño
que nos che profesamos
e cando te sintas pexada
arreda o fastío e a repugnancia

escribindo nelas coitas e alegrías,
herdanza que deixarás
a túa meniña
o día aínda lonxano
da súa partida.

Rubideira teimuda?

Fai nove anos declarábame rubideira teimuda e comezaba a facer esta viaxe que aos poucos fun abandonando por outras empresas ou porque simplemente non tiña nada que contar. Aínda así, algo dentro de min teima en non lle querer poñer remate a unha aventura que cada vez é máis como ese familiar ao que se vai visitando menos na residencia ata que un día nos anuncian a súa morte cando xa esquecemos onde estaba.a,
Nestes nove anos moito teñen cambiado o blogomillo, os blogs en xeral, as redes sociais e a nosa forma de navegar por unha rede cada vez máis poboada e inmensa que muda vertixinosamente as nosas vidas.
Bótanse de menos as amizades invisibles, revisito aos que permanecen e pregúntome como lles irá a aqueles que coma min andan na morte lenta.
É que ben pensado, nove anos é moito tempo e, aínda así, se cerro os ollos, podo lembrar os olores e sentir o sol da Ulloa daquela tarde, a emoción de me lanzar ao descoñecido a través da palabra, e a imaxe, e a música, todo coma se fose hoxe. Que marabilloso proceso o da lembranza! Agradézolle ao meu cerebro ter retido ese día e traermo ata hoxe con tanta forza para gozar o pracer de revivilo.
Déixolles a música, porque segue a soar Rachamaninov como daquela.