Páxinas

2006/09/29

Amizades

Ás veces @s amig@s nos esquecen e sabemos del@s por terceiros e alegrámonos ou sufrimos segundo vaian as súas cousas e ata intercambiamos saúdos cordiais acumulando en silencio o non poder dicir canto nos gustaría que se lembrasen de nós.

2006/09/27

Medos

Ás veces só necesitas crer que cando ela veña por ti vai quedar algo máis... que po.

Perda de orixinalidade


Levo uns días que cada vez que quero escribir un post sobre un tema aparece alguén que xa o ten feito mellor.
Estarei padecendo unha perda grave de orixinalidade?

2006/09/26

Inxustizas

Non ten sentido publicar un post sobre o asunto cando eu xa non podería engadir nada máis ás palabras de Kaplan e Folerpa.

Fai dous anos


A miña axenda avísame de que xa van alá dous anos.
O 27 de setembro de 2004 morría case centenaria Ian Huaní, a última persoa que aprendeu nuxu de forma natural a través das mulleres da súa familia.
Desde o século III da nosa era as mulleres dunha pequena zona da provincia de Hunan desenvolveron un sistema de escrita propio, que se transmitía de avoas a netas, e que nunca, baixo ningún concepto, podían aprender os homes. Ata tal punto se mantivo o segredo que o nuxu permaneceu oculto ata 1982.
Este código lingüístico tamén tivo versión escrita no denominado Libro do terceiro día. Tres días despois da voda, as mulleres da casa entregábanlle un caderno á nova casada, alí podía atopar unhas páxinas dedicadas á dor da perda dun ser querido simbolizando a partida e logo páxinas en branco que ela había de cubrir coas súas vivencias. Cando morría a autora o libro soterrábase canda ela.
Por que o apuntei? Se cadra sabía que no futuro o había de precisar, e agora, dous anos despois, sinto que necesitaría unha linguaxe secreta na que poder contarche, un código que só entendesemos ti e mais eu, que asemade esa fose a única forma de contacto entre nós os dous, e que as nosas palabras fosen soterradas comigo.

[Ilustración: Pano con escritura nuxu.]

Relacionado con todo isto sorpréndeme Folerpa.

Tentación

Non sentes a tentación?

2006/09/23

Érase que se era

Despois da estrada con chuvia, apareces no relanzo, debaixo do brazo tráesme a Silvio, téntame fotografar os restos, nosas prendas espalladas polo corredor.

2006/09/18

Mañá


“Mañá, pasado ou anos máis tarde hanse de escribir / os versos vigorosos que aquí tiveron comezo.”
Kavafis
[Fotografía de Alain Daussin]
[Música de Carla Bruni: Chanson triste]

powered by ODEO

2006/09/17

Inminencia


A inminencia do afastamento produce un sabor amargo que non debería aparecer ata despois da despedida.

Coidado!

Alguén non está durmindo ben, alguén non leva unha vida ordenada, alguén non mira por si, alguén sabe onde está o camiño da saúde, alguén non pode demorarse máis.

O bico


[Fotografía Elliott Erwitt: O bico, California, 1955]

2006/09/12

Xeografía Galega X: Rías Baixas (2ª Parte)

Colgo o décimo capítulo da serie documental que ofrece de balde a canle de televisión do portal Cultura Galega.

Vandalismo


Así quedou a cadeira que forma parte do grupo escultórico realizado por José Antonio Ferrer en homenaxe a Manuel María en Monforte. Xa vin a noticia en máis lugares do blogomillo pero creo que a denuncia do vandalismo nunca é algo redundante.
Díxome alguén que a rabia se deposita na vesícula se non se lle dá unha saída emocional satisfactoria e remata producindo diversas doenzas. Noto como a miña vesícula empeza a protestar.

2006/09/11

Curiosidades


Sempre os post saíron neste blog por propia iniciativa e agora, en dous días, xa van dous por encarga, neste caso trátase da curiosidade do señor Fisiólogus.
Ruínas
As ruínas foron singulares, a primeira especialmente, que o meu link aparecese nun blog supostamente abandonado xusto un ano antes de se crear Selva de Esmelle resultábame dun azar marabillosamente cinematográfico. A segunda e terceira ruína déronme a impresión de que toda a rede morrera esa tarde, foi un alivio cando dei cun blog en activo.
O paseo polas ruínas fíxome pensar que os blogs como obras nosas teñen principio e han de ter fin e reparei en que aínda non se me dera nunca por pensar na fin do meu blog.
Vieiros
Dei de completa casualidade co link de Vieiros ao este blog, non vou mentir e dicir que me deixou indiferente, diso nada, gustoume, aparecer nunha páxina que levas moito tempo usando e respectando alimentou o meu ego, que xa que está aí tamén lle haberá que dar de vez en cando de comer. A verdade é que sentín unha curiosidade tremenda por saber quen o tería posto alí e por que.
Logo seguín navegando polas páxinas do buscador de Vieiros e descubrín que describía unha páxina como blog dunha “muller” galega e fíxome moita graza pensar en por que a ela a considerarían muller e a min “rapaza”.
Iso é todo, espero que a súa curiosidade tamén se vise alimentada, estimado amigo de K.
[Pintura Gustav Klimt: As tres idades da muller, 1905]

2006/09/10

Petición


Por petición popular A Virxe dos Ollos Grandes, que é ben feituquiña.

Vieiros

A Selva de Esmelle chegou a Vieiros.

Selva de EsmelleBlog no que unha rapaza narra as súas experiencias cotiás.

(Despois disto, e definitivamente, adoro Vieiros)

Fondos de escritorio

Os usuarios xa teñen novos fondos de escritorio:

Ruínas


Hoxe fun dar a un blog no que hai un enlace ao meu blog, pero o curioso é que o último post é de xuño de 2005, un ano antes de nacer Selva de Esmelle, nese último post anúnciase a mudanza a un novo blog, mais alí non hai nada. De alí vou dar a outro blog escrito entre xuño e decembro de 2004. Tamén aterrei noutro cun post de febreiro de 2005 que se mudaba para unha nova páxina na que en xuño de 2006 se despedía por un tempo porque tiña algo así como milleiros de comentarios.
Vou farta de camiñar entre ruínas.

2006/09/08

Manuel María. Poeta Nacional

No segundo cabodano da morte de Manuel María gustaríame lembralo cun dos seus últimos poemas no que se dirixe a Saleta Goi, quen máis sente a súa morte hoxe e todos os días, a muller que lle tendeu a man ata o final.
____
Ti, amada, ollas como vou morrendo
en anacos pequenos cada día
e nada podes facer para reterme
á beira túa feliz e confiado.
O teu amor, amiga, vai enchendo
o oco escuro da miña soedade.
Tamén ti
vas morrendo un anaco cada día,
sentindo
ese tempo fatal que leva á morte.
¡Nada podes facer por min
nin eu por ti!
¡Dáme a túa mao doce e sinxela!
¡Dáme sempre a túa mao, amiga miña!
(Manuel María: Camiños de luz e sombra. 2000)

Cazadores


Grazas a Pés de naufragha hoxe descubrín un novo tipo de cazadores, Os cazadores de bolboretas, atoparédelos na casa dunha modistiña habelenciosa que enfía e enfía sen parar.
[Fotografía de X]

2006/09/07

Florecemento


Os meus florecementos son así, afaraste.

[Fotografía de C. Owen Johnson, 2004]

O poder da palabra

No ano 1898 este home escribiu A guerra dos mundos.

O 30 de outubro de 1938, véspera de Halloween, estoutro home adaptou a obra e dramatizouna nun programa radiofónico.

Ao día seguinte os xornais publicaban isto.

Aínda que tamén existe a teoría da conspiración segundo a cal a emisión do programa sería unha forma de probar os efectos da guerra psicolóxica sobre a poboación norteamericana, a min gústame pensar nese episodio como nun magnífico exemplo do poder da literatura, en definitiva, do poder da palabra.


*Post orixinado despois de ler Cando a literatura era poderosa de Francisco Castro en A canción do náufrago.

[Jeff wayne: The war of the worlds – 01 – The ever of the war]

powered by ODEO

2006/09/05

Nada


Hai días en que chego á casa e me esquezo de todo, mesmo de ti que me ispes prenda a prenda.