Este post leva dous meses gardado como borrador agardando este día para se converter no meu agasallo de fin de ano para vostedes, para todos os que me teñen acompañado desde que fai sete meses principiara a aventura deste blog e para os que sigo desde hai tempo.
O meu presente hoxe é a visión dun dos fragmentos de cine máis queridos para min, pertencente ao filme Nuovo Cinema Paradiso. Trátase dun fermoso agasallo, que o rapaz Toto, xa convertido nun Salvatore adulto, recibe como herdanza do seu amigo Fredo (Alfredo). Consiste nunha montaxe dos bicos e imaxes censuradas que Fredo fora gardando ao longo dos anos e que recibe agora cando o seu amigo está morto, e todo isto na atmosfera da belísima banda sonora de Ennio Morricone e Andrea Morricone.
Deséxolles un novo ano cheo de furacáns, tormentas e brisas de beixos.
Coa entrada do novo ano penso facer algúns cambios, para comezar a fotografía do meu perfil deixa de apropiarse dunha imaxe allea e amosa unha propia, trátase dunha paisaxe que un día calquera atopei paseando.
Entre roldas de prensa presidenciais e especiais sobre o executado déixome levar da man do indeciso Klaus Gade polas rúas de Odense e remato Os meses que compartimos. Lembro que tiña intención de dar conta neste blog do xogo proposto por Náufrago para este Nadal, e que me trae a mal traer, e case se me pasa. Por certo, resúltame curioso que haxa tantos resultados coincidentes entre os participantes.
Xa se sabe, nestas datas, con tanto tráfico de mercadorías dun lugar para outro é doado que se extravíe algún paquete. Tarde e no medio de envoltorios insospeitados, chegou o meu agasallo dePapá Noel, mágoa non poder compartilo.
Estes días circulan polos correos electrónicos moitos elfos personalizados grazas á páxina Elf Yourself. Neste enderezo podes converter a calquera coñecido ou descoñecido nun simpático elfo que realiza graciosos movementos e ata lle podes poñer a túa voz (previo pago). Como comprenderán, non me puiden resistir a probar o invento.
“Seguro que vos pasou máis dunha vez. Despois dun bo tempo a procurares algo en Google, chegas por fin a unha web que parece ter exactamente o que buscas: un fondo de pantalla, unha fotografía en alta resolución pero oh sorpresa! só está dispoñíbel a descarga para usuarios rexistrados! Sen embargo, na web anímannos dicindo “o rexistro é gratuíto e só che levará uns minutos”. A pregunta é: se é gratuíto, e por tanto todo o mundo ten acceso ao mesmo, para que me fas perder uns minutos do meu tempo reenchendo un parvo formulario? para recompilar enderezos de email? Teño un amigo que adoita rexistrarse neste tipo de webs utilizando sempre o mesmo identificador do usuario e a mesmo contrasinal: “lalala”. Grazas a isto, cada vez que chego a algunha web que exixe rexistro, probo a usar ditas claves para ver se o meu amigo creou unha conta antes, co conseguinte aforro de tempo que isto me supón. Co tempo convertemos este uso dunha conta compartida nunha practica habitual. A sorpresa veu cando ambos descubrimos que esta práctica tamén funciona en webs en que ningún dos dous nos rexistraramos previamente (polo tanto, hai máis xente que usa dito identificador do usuario). Así que pregúntome por que non, aproveitando as posibilidades virais de internet, converter esta práctica en algo global? Con este pensamento en mente, nace o movemento que bauticei como usuario lalala. Dito movemento pretende estender o uso deste identificador do usuario e contrasinal en todas as webs onde faga falta rexistro. Así, se chegas a unha web que solicite rexistro, poderás probar a usar dita conta. E se non funciona, o que debes facer é rexistrar ti mesmo dito identificador do usuario e contrasinal para que, a próxima vez que alguén chegue á web e teña o mesmo problema, o atope resolto. Por que usamos “lalala”? Por dúas razóns. A primeira e fundamental, porque é fácil de lembrar. A segunda é porque ten seis carácteres, que é a lonxitude mínima necesaria que exixen moitos formularios de inscrición. Para iso estableceremos unha serie de Pautas do movemento: Promover a creación dunha conta cos seguintes datos:
identificador do usuario: lalala
contrasinal: lalala en todas as webs e foros de rexistro gratuíto, de xeito que, ao ser coñecidas por todo o mundo, dita conta poida ser usada por calquera usuario que non desexe perder o tempo en rexistrarse. No caso de que a clave de acceso deba ser distinta do nome, ou teña que conter números por seguridade, utilizaremos:
identificador do usuario: lalala
contrasinal: lalala99 E xa está. Lembrando estas dúas combinacións, deberiamos poder acceder a calquera web de rexistro gratuíto (se alguén creou a conta antes) e se non, como xa dixen, debemos creala nós, contribuíndo así ao movemento. Sinxelo, verdade? pois anímate a difundilo!”
Desde hai un par de semanas utilizo o lector de fontes do Explorer 7 e por algún erro que por suposto non entendo, de cando en vez atópome con anacos do seu pasado que releo como se fose a primeira vez. É un xogo divertido, espero que dure.
Fai dúas semanas ou así tiven un día deses con ganas de facer cousas totalmente diferentes. Entre outras cousas acabei apuntada nun concurso de blogs un pouco por exceso de ego e outro pouco por curiosidade. Agora desinscribinme, afortunadamente hai cousas que si teñen volta atrás. Que por que o fixen? Porque non soportaría ter poucos votos, por suposto.
É curioso, primeiro souben dela, e logo souben que era ela. Pagaron a pena a camiñata e os beizos mourados da friaxe, xa teño a súa última obra nas miñas mans.
Despois de días sen actividade blogueira tiña pensado escribir un post sobre as pontes, as vacacións e as ausencias, mais unha recente e pracenteira visita a Brétemas fíxome cambiar de opinión e volvo con arte. Espero que gocen coa actuación do señor Jerome Murat tanto como o fixen eu.
A súa terceira muller acaba de deixar a Don Francisco, Pancho para os que somos outra cousa, e convídame a pasar a ponte amosándome os segredos das terras granadinas, eses lugares que xa ensina como un guía turístico profesional despois de ter feito o mesmo percorrido con outras mulleres. Di que non sabe con quen vai quedar a pequena, supoño que coa nai como aconteceu cos seus outros fillos. Anda amolado, pero non tanto como para rexeitar o convite de non sei que alcalde de ir cear e logo tomar unha copa. A noite remata nun prostíbulo de luxo situado nun paseo marítimo ao final dunha estrada rodeada dos mares de plástico onde os inmigrantes converten os seus soños de falsas terras prometidas en caixas de tomates. Pancho é destes que namora da última muller que ve a través do seu vaso e que cando xa o corpo non pode máis di iso de... eu realmente o que necesitaba era falar con alguén. Cóntame que uns xaponeses mercaron o hotel que dirixía e que agora vai traballar para unha multinacional que se dedica a residencias de luxo para persoas maiores en zonas turísticas. Ao mesmo tempo infórmame de que a semana que vén vai andar por Madrid, que o cardiólogo lle deu un toque, que vai ir a un homeópata que hai na capital que che fai deixar de fumar nunha sesión, que ten a cita o xoves pero que xa sobe a Madrid o martes para divertirse un pouco, que con isto da separación necesita distraerse un chisco non vaia ser que caia nunha depresión. Mentres Pancho cura os seus males nas madrugadas madrileñas outros tocan ritmos alleos baixo os invernadoiros.
Helena e Gómez comunícanse e ámanse a través da rede, só así existe a súa relación. Helena sempre agarda por Gómez, de día como secretaria obediente e polas noites, e nas súas propias palabras, como unha porca de páxina web de pago. É unha sumisa agardadora entregada en exclusividade a un amo que nin sequera é quen de asumir a súa condición. Un home utilitarista que está a anos luz do amor dela e que sen dúbida non a merece. E ela peca da eterna historia do amor calado ao gozar resignada dese amor que non confesa porque no silencio está a súa entrega.
Noutra historia Helena ha de poñer lentes de vidros transparentes e ha quitar a roupa na oficina.
A nivel mundial xa os números me perden. No noso estado, a ministra deu datos de dous millóns de mulleres españolas maltratadas polas súas parellas, a cifra está tan fóra de lugar que perdemos o concepto das proporcións. Se eliminamos, en xeral, as nenas e as mulleres sen parella, que proporción de maltratadas quedaría? Estatisticamente debería atopar no círculo de mulleres máis próximo a min varios casos de violencia de xénero, repaso, procuro atopar e nos máis achegados, nada, pero en canto falamos de coñecidos xa é outra cousa e empezan a vir á cabeza algunhas caras. Volvo ao máis próximo, analizo, as intervencións improcedentes en conversas de café, as reaccións fóra de lugar, a agresividade latente... están protagonizadas por mulleres. Supoño que haberá algo de casualidade na miña percepción sesgada da realidade e moito de que a violencia de xénero é ese inimigo que se agacha tras as portas dos nosos fogares invisible para os que nos rodean ata que é demasiado tarde. Desfagámonos dos sacos culturais discriminatorios que aínda levamos ás costas “Cuanto más reñidos, más queridos” “Quién bien te quiere, te hará llorar” “Entre marido y mujer no te debes meter” etc.
Se están ao noso redor, por que non @s vemos?
Miremos ben, non caiamos na arañeira d@s maltratador@s e apliquemos o nivel de Tolerancia 0.
Estaba abrindo o portal cando apareceu dando a curva coas luces cara a min, podería ter sido o teu coche, durante uns segundos as meniñas cegas de mirar fixamente os faros soñaron que eras ti... entrei, púxenme cómoda e fumei rodeada do maldito silencio que esqueciches levar na maleta. [Fotografía de Saudek: The cigar, 1993]
Saín á rúa, chovía moito, cerrei o paraugas e molleime, seguín andando erguendo a cara contra a chuvia, rin vendo a un tipo correr cara a un portal como se o perseguise o demo, molleime máis, fun sen rumbo agardando que a auga trouxese a friaxe, busqueite noutros corpos e deixei a auga correr.
Soñar con volver alí resulta un pesadelo, é angustioso revivir todo o acontecido, e aínda así, Manderley non nos ha abandonar nunca.
Ás veces penso que o realmente terrible é saber que Manderley nunca foi noso, que nós nunca chegamos a posuír un amor como aquel co que ti e ela fixestes desa grandiosa construción un fogar.
Os outros sempre nos dan unha visión diferente de nós mesmos, moitas veces non é real pero abonda con que nos gustaría que o fose.
Onte descubrín que Aultre Narai puxera este blog nos enlaces de Pés espidos e ao carón do seu nome estas palabras "un paraíso para a alma", emocioneime, non puiden facer por menos. Gustaríame dedicar este post aos que nos fan ben sen eles saber.
Diferenciación de conceptos elementais para estudantes avantaxados: Nación e estado non son o mesmo.
E van dar voltas e reviravoltas para dicir que non somos o que realmente somos. E chegarán á conclusión de que somos unha nacionalidade histórica, unha entidade nacional singular, unha nazón de Breogán (pero só de Breogán eh, que ninguén se chame a engano), unha colectividade identitaria, unha realidade indefinible...
Pero isto non será o peor, o peor é que acabarán por conseguir que deixemos de ser o que levamos sendo durante séculos, unha nación.
O exceso de información chega a ser inservible, a facilidade coa que accedemos aos bens culturais mesmo acaba por nos converter en usuarios aborrecidos.
Ir a un museo pode ser unha experiencia marabillosa, ver en tres días os museos dunha gran capital acaba por converter o pracer en algo dificilmente dixerible.
U-los aqueles tempos en que agardabamos ansiosos a saída ao mercado do último disco dos nosos ídolos?
Que se sente ao ter no disco duro do ordenador máis libros dos que nunca poderás ler?
Que se sente ao ter máis minutos de música dos que ha durar a túa existencia?
Feitos: Alguén convocou unha manifestación. Alguén apoiou a manifestación. Alguén non foi á manifestación.
Motivos:
Opción A: Alguén non tiña que ter convocado a manifestación. Opción B: Alguén non tiña que ter apoiado a manifestación. Opción C: Alguén tiña que ter ido á manifestación. Adiante donas e cabaleiros, pasen e fagan as súas apostas, ás copas convida a casa.
Deixo a sexta entrega da serie de CulturagalegaTV titulada Historias de Vida, dirixida por Xan Leira, de Acuarela Films, e dedicada nesta ocasión á figura de Josefina Gallego.
Eu, de obras; Blogger, de obras... Por se volve haber cambios de aparencia que saiban que son totalmente involuntarios. Aínda non sei como se segue vendo o blog!
