Un filme fascinante. Unha mostra fermosa de como na vida non facemos outra cousa que dar voltas nas escalas dos grises porque, ao final, nada é branco nin negro. Un filme fascinante. Unha mostra fermosa de como na vida non facemos outra cousa que dar voltas nas escalas dos grises porque, ao final, nada é branco nin negro.
Pues no tiene nada que ver con esta entrada tuya, quizá con la anterior, pero anoche me acordé de tí porque he empezado a leer "Los libros arden mal" de tu paisano Manuel Rivas.
ResponderEliminarSaludos desde el Jardín.
Pois grazas pola lembranza e espero que lle guste o libro. Saúdos.
ResponderEliminarOído cociña!
ResponderEliminare tampouco de cor, non hai que enganarse
ResponderEliminarMrs. Doley, non se arrepentirá.
ResponderEliminarOko, uiss, que pesimismo!
Saúdos ás dúas.
A voltas, si, no maelström, eterno remuíño.
ResponderEliminarEste é o segundo blog onde se me recomenda, hoxe, esta película. Irei seguro.
ResponderEliminarMenos mal que nada é nin branco nin negro bendita escala de grises...
ResponderEliminarUnha aperta grande.
;)
Aí falou, X!
ResponderEliminarGrande filme, realmente. Uma das melhores surpresas de há vários anos: excelente argumento, soberbas interpretações, sem necessidade de aparatos e efeitos para cativar a atenção. Daqueles filmes que nos fazem sentir mais inteligentes.
ResponderEliminar