Será a astenia típica de inverno. Un pouco de Pharmaton ou Astenolit e a tirar millas. Claro que a opción da sestiña a medias coa persoa axeitada non soa nada mal.
Ai, nena! Entre este post e o anterior... todos somos iguais no fundo, eh. Comigo tb acontece... o de dormir com abraços virtuais, o dos borradores (quem o diria) e o de entrar e ver que nom havia ninguém... Ai, a vida!
Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarOs post sempre poden esperar. Ni te imaxinas como comparto hoxe esa sensacion... Vai durmir e soña cos mellores abrazos.
ResponderEliminarYo también estoy aplanao, pero a mí me da por escribir en estos casos... saludos.
ResponderEliminarcorre... non te fagas esperar.
ResponderEliminarSerá a astenia típica de inverno. Un pouco de Pharmaton ou Astenolit e a tirar millas. Claro que a opción da sestiña a medias coa persoa axeitada non soa nada mal.
ResponderEliminarAi, nena! Entre este post e o anterior... todos somos iguais no fundo, eh. Comigo tb acontece... o de dormir com abraços virtuais, o dos borradores (quem o diria) e o de entrar e ver que nom havia ninguém... Ai, a vida!
ResponderEliminar:D
ResponderEliminar