OKUPA

Desde o martes teño un okupa na casa.

Don Francisco

A súa terceira muller acaba de deixar a Don Francisco, Pancho para os que somos outra cousa, e convídame a pasar a ponte amosándome os segredos das terras granadinas, eses lugares que xa ensina como un guía turístico profesional despois de ter feito o mesmo percorrido con outras mulleres. Di que non sabe con quen vai quedar a pequena, supoño que coa nai como aconteceu cos seus outros fillos. Anda amolado, pero non tanto como para rexeitar o convite de non sei que alcalde de ir cear e logo tomar unha copa. A noite remata nun prostíbulo de luxo situado nun paseo marítimo ao final dunha estrada rodeada dos mares de plástico onde os inmigrantes converten os seus soños de falsas terras prometidas en caixas de tomates. Pancho é destes que namora da última muller que ve a través do seu vaso e que cando xa o corpo non pode máis di iso de... eu realmente o que necesitaba era falar con alguén. Cóntame que uns xaponeses mercaron o hotel que dirixía e que agora vai traballar para unha multinacional que se dedica a residencias de luxo para persoas maiores en zonas turísticas. Ao mesmo tempo infórmame de que a semana que vén vai andar por Madrid, que o cardiólogo lle deu un toque, que vai ir a un homeópata que hai na capital que che fai deixar de fumar nunha sesión, que ten a cita o xoves pero que xa sobe a Madrid o martes para divertirse un pouco, que con isto da separación necesita distraerse un chisco non vaia ser que caia nunha depresión. Mentres Pancho cura os seus males nas madrugadas madrileñas outros tocan ritmos alleos baixo os invernadoiros.

[Fotografía de inmigrantes no Ejido.]

Helena

Helena e Gómez comunícanse e ámanse a través da rede, só así existe a súa relación. Helena sempre agarda por Gómez, de día como secretaria obediente e polas noites, e nas súas propias palabras, como unha porca de páxina web de pago. É unha sumisa agardadora entregada en exclusividade a un amo que nin sequera é quen de asumir a súa condición. Un home utilitarista que está a anos luz do amor dela e que sen dúbida non a merece. E ela peca da eterna historia do amor calado ao gozar resignada dese amor que non confesa porque no silencio está a súa entrega.

Noutra historia Helena ha de poñer lentes de vidros transparentes e ha quitar a roupa na oficina.

[PD: Xogando co que non é meu.]

Miras

[Fotografía de X]

Violencia de xénero

A nivel mundial xa os números me perden. No noso estado, a ministra deu datos de dous millóns de mulleres españolas maltratadas polas súas parellas, a cifra está tan fóra de lugar que perdemos o concepto das proporcións.
Se eliminamos, en xeral, as nenas e as mulleres sen parella, que proporción de maltratadas quedaría?
Estatisticamente debería atopar no círculo de mulleres máis próximo a min varios casos de violencia de xénero, repaso, procuro atopar e nos máis achegados, nada, pero en canto falamos de coñecidos xa é outra cousa e empezan a vir á cabeza algunhas caras.
Volvo ao máis próximo, analizo, as intervencións improcedentes en conversas de café, as reaccións fóra de lugar, a agresividade latente... están protagonizadas por mulleres.
Supoño que haberá algo de casualidade na miña percepción sesgada da realidade e moito de que a violencia de xénero é ese inimigo que se agacha tras as portas dos nosos fogares invisible para os que nos rodean ata que é demasiado tarde.
Desfagámonos dos sacos culturais discriminatorios que aínda levamos ás costas
“Cuanto más reñidos, más queridos”
“Quién bien te quiere, te hará llorar”
“Entre marido y mujer no te debes meter”
etc.

Se están ao noso redor, por que non @s vemos?

Miremos ben, non caiamos na arañeira d@s maltratador@s e apliquemos o nivel de Tolerancia 0.

Soñaron que eras ti

Estaba abrindo o portal cando apareceu dando a curva coas luces cara a min, podería ter sido o teu coche, durante uns segundos as meniñas cegas de mirar fixamente os faros soñaron que eras ti... entrei, púxenme cómoda e fumei rodeada do maldito silencio que esqueciches levar na maleta.
[Fotografía de Saudek: The cigar, 1993]

A pinga

Como saber que aquela era a derradeira?

Molleime

Saín á rúa, chovía moito, cerrei o paraugas e molleime, seguín andando erguendo a cara contra a chuvia, rin vendo a un tipo correr cara a un portal como se o perseguise o demo, molleime máis, fun sen rumbo agardando que a auga trouxese a friaxe, busqueite noutros corpos e deixei a auga correr.