Unha sala claustrofóbica nunha cela do
macroenxame de morte.
Calor abafante. Unhas ventás demasiado altas que impiden contemplar a
vista sobre a ría. Grupúsculos de sufrimento ao longo das cadeiras, afastados, que ninguén escoite as nosas
coitas. Tres factorías enormes cuspen refrescos, chocolatinas, cafés e
auga mineral de Sigüenza. Calor abafante. Un mozo chora mentres unha muller nova coa que non ten demasiada confianza intenta consolalo pasándolle a man polo lombo. Dous matrimonios cincuentóns falan dunha cartilla de aforros e de ir mañá a primeira hora a facer
non sei que cousa, están todos de acordo, elas visten de agoiroso negro, falan en alto, non se ve afectado ningún dos catro, deciden ir xantar. Chega unha enfermeira e todos calamos, comeza a pronunciar nomes e apelidos, coma nos
campos de concentración, a cada novo nome un grupo desaparece para ir a outra sala onde será informado. De cando en vez incorpórase algún novo membro á cela pouco implicado sentimentalmente, e comeza a salferirnos cunha morea de trivializacións que dan ganas de ir a por un
desfibrilador e aplicarlle a máxima potencia para que cale dunha vez por todas. Calor abafante. E alí agochadiño, no medio de dous abrigos, entre unha revista e un bolso asoma un libro, vexo que é de
Fóra de Xogo, non me resisto a tirar un chisquiño del para lle ver o título cando non me ve ninguén e... velaí o está,
Cando petan na porta pola noite, unha magnífica obra dun
amigo desta Selva, interpreto o feito como unha chiscadela da vida. Por fin somos dos elixidos e pasamos á outra sala. E os familiares queren respostas, unha explicación convincente que desvele o misterio, unha palabra á que lle botar a culpa. E o tac e demais probas médicas póñenlle unha chea de etiquetas á señora da
gadaña. Un berro estarrecedor sobe polas escaleiras desde urxencias e ti dis “acaba de morrer alguén”.
Non se sabe se será hoxe o día ou aínda quedan esperanzas de melloría, tampouco se sabe que significaría melloría.
“É lei de vida”Que frase! Apenas dez letras que abranguen boa parte da historia do
pensamento. Nunca reparara na grandiosidade desas palabras, aí as catro xuntiñas resumíndoo todo.
Esta noite non se presenta moi boa pero han de vir outras mellores.
Mentres, deséxolles moi
boas festas a tod@s os paseadores desta, a súa, selva.
[Fotografía de Peter Rossi.]
