Lugo
"Curamos o pasado
así, como lle cadra,
sen xabrón e de costas.
Por detrás."
(fragmento)
María do Cebreiro: Eu son de aquí. 2008.
Antes dos novos propósitos viñeron reflexións, balances, nostalxias e perdas.
Nestes últimos 365 días pasou algo diferente, descubrín unha nova perspectiva sobre o meu presente, disque hai cousas que só chegan despois dos 40.
"Dos feitos futuros os sabios captan aqueles que se achegan. Os seus oídos ás veces en horas de fonda meditación se inquedan. O misterioso murmurio chégalles dos acontecementos que se aproximan. E atenden a el piadosos. Mentres na rúa fóra, nada escoitan os pobos."
Seino, imponse unha entrada. Afortunadamente non teño responsabilidades políticas e non se me esixe un titular inmediato inexistente. E penso, e non sae nada, realmente aínda non teño nada construtivo que poida dicir.
Mentres outros comezan a escoitalo, eu aquí miro para a entrada sen rachar e penso que vou facer con ela.
Quizais o fado estea en que nunca o vexa diante e non será que eu non fixen por lle levar a contraria, compra por adiantado, reserva do día para non ocupalo con asuntos doutra índole, pero xa o dixo Filipe II: Enviei as miñas naves loitar contra os homes, non contra os elementos.
Desde os quince anos que non escoitaba esta canción de berce.
Que lonxe! Que lembranzas! Na casa da miña amiga T., invadindo o lugar prohibido de seu pai, escoitando estas que eran as músicas dos seus irmáns maiores, os seus discos de vinilo tamén prohibidos para nós, agardando a que seu irmán X. cruzase por alí e se dignase e mirar para min, compartindo cigarros ata o filtro que apagabamos nos frondosos testos da súa nai. Que gracia, nunca lle dixen o moito que me gustaba X., creo que non o ía entender, a todas lles gustaba R. que era máis novo e estaba obxectivamente moito mellor, pero X., era perfecto, e con aquelas pintas de intelectual sesentero que se gastaba...ummm... Non podía entender como un tipo tan guai podía andar cunha tía tan sosa, e fea, que si, que nos daba tabaco pero iso de que saíse en camisola e bragas do cuarto de X. cando os pais de T. ían a Madrid a casa dos avós sentábame un pouco mal. O caso é que pasaron os anos e X. non acabou con ela, e comigo tampouco :D
De cando unha ve unha obra de arte pero non é quen de gozar dela. O agasallo despois de pasear polos caixóns e andeis de diferentes fogares por fin chegou ao DVD, e non sei se foi por ter lido sobre a obra, se por fixarme en detalles técnicos e escenográficos, o caso é que "a mellor película británica da historia do cine" conseguiu durmirme durante dúas noites seguidas e á terceira simplemente me aburriu. Que se lle vai facer, e desculpen polo pecado cinematográfico :( Clasificación selvática: 4 (Como aburrirse diante dunha pantalla).