Soñar con volver alí resulta un pesadelo, é angustioso revivir todo o acontecido, e aínda así, Manderley non nos ha abandonar nunca.Ás veces penso que o realmente terrible é saber que Manderley nunca foi noso, que nós nunca chegamos a posuír un amor como aquel co que ti e ela fixestes desa grandiosa construción un fogar.
Inspirado por Mrs. Doley.
Grazas pola mención.
ResponderExcluirEu decidín poñer ese post por dúas razóns:
polo ben que podía expresar algo sobre min (efectivamente soñei co meu Manderey, e máis que un soño foi un pesadelo)e pola fascinación que teño por esa película.
Todos temos un Manderlay e debemos aprender a convivir con el.
eu cada 15 dias volto a manderley para recoller a miña filla; sen embargo, manderley continua nos meus soños e nos meus desexos, ainda que nunca máis viverei ali...
ResponderExcluir... a min o que me asusta non´é Manderlay, iso é só o cascarón da fantasmal e omnipresente Rebeca, que medo, :S
ResponderExcluir